Druid and Crow

       Ανάμεσα στα άπειρα παράλληλα επίπεδα ύπαρξης που αποτελούν το Όλον βρίσκεται ένας τόπος ερέβους και σιωπής. Οι κάτοικοί του, για όσο χρονικό διάστημα διαμένουν εκεί, τον αποκαλούν Νυχτοχώρι επειδή ποτέ δεν ξημερώνει. Όμως το αληθινό του όνομα δεν είναι αυτό. Στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς νύχτα αυτό που μας περιβάλλει – είμαστε βυθισμένοι σε ένα μόνιμο ημίφως, η πηγή του οποίου κανείς δεν ξέρει ποια είναι. Σε αυτό το γκρίζο λυκαυγές βαδίζουμε, με λειψές αναμνήσεις κι έναν μόνο σκοπό· θολές σκιές με ασαφή σουλούπια κι αχνόφωτα μάτια.      Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσο μεγάλο είναι το Νυχτοχώρι. Εκεί η έννοια του χώρου είναι αφηρημένη, οι διαστάσεις του είναι μεταβλητές και ρέουσες. Αυτό είναι κάτι που δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα· όσοι κατοικούμε στον τόπο εκείνο έχουμε αποδεχτεί ότι κάποιες έννοιες που είχαμε ως δεδομένες στην ζωή μας τότε, δεν έχουν καμία σημασία – δεδομένα όπως ο χώρος και ο χρόνος, η αυτεπίγνωση και η συνειδητότητα. Είναι μια απέραντη έκταση

     Κείτομαι στο πλάι κι αισθάνομαι έναν οξύ πόνο στον αριστερό μου ώμο, εκεί όπου ακουμπάει πάνω στη σκληρή επιφάνεια με όλο μου το βάρος πάνω του. Ανοίγω τα μάτια μου μα δεν αλλάζει τίποτα. Το σκοτάδι είναι τόσο πηχτό που όταν τα κλείνω δεν υπάρχει μετείκασμα πίσω από τα βλέφαρά μου. Ασυναίσθητα απλώνω το δεξί μου χέρι να τα τρίψω, μα το χέρι μου –που δεν το αισθάνομαι σαν χέρι, έχει πολύ λιγότερες κλειδώσεις από ό,τι έχω συνηθίσει– χτυπάει πάνω σε κάτι κι ακούγεται μια πνιχτή κλαγγή, σαν καλυμμένο με ύφασμα κόκαλο να χτύπησε σε πέτρα, μόλις λίγα εκατοστά πάνω από την δεξιά πλευρά του κορμιού μου.      Γουρλώνω τα μάτια μου διάπλατα, γυρίζω ανάσκελα, προσπαθώ να αγγίξω με τις παλάμες τον χώρο γύρω μου – ο πανικός παραλύει το λαρύγγι μου και η φωνή μου δεν βγαίνει. Πίσω χαμηλά, στην ουρά μου, είναι σαν να έχω ένα εξόγκωμα που δε μου επιτρέπει να ξαπλώσω εντελώς ανάσκελα. Το πόδια μου ακουμπούν την οροφή αυτού που μοιάζει με πέτρινο κουτί γύρω μου. Είμαι ξυπόλητη κι έχω μεγάλα γαμψά ν

Στο πιο βαθύ σκοτάδι υπάρχει μόνο η ψυχή. Και οι ψυχές είναι οι αυστηρότεροι δικαστές γιατί επιμένουν στην κρίση τους, για πάντα.      Οδηγούσε με συνοδεία τον άνεμο για περισσότερες από τέσσερις ώρες. Το ειδυλλιακό τοπίο των Γερμανικών Άλπεων, έκανε ευκολότερη την κουραστική πορεία μέσα από τα βουνά. Ήταν φθινόπωρο και οι ψηλότερες κορυφές που αντίκριζε είχαν ήδη υποδεχθεί τα πρώτα χιόνια. Για καλή του τύχη η μικρή παραδοσιακή οικία που αγόρασε πριν έναν χρόνο δεν βρισκόταν σε υψόμετρο που θα τον έφερνε αντιμέτωπο με τον χιονιά. Ούτως ή άλλως σιχαινόταν την παγερή του υφή όσο τίποτε στον κόσμο.      Στη διάρκεια του ταξιδιού αναλογίστηκε πολλές φορές αν άξιζε όλος αυτός ο κόπος. Σίγουρα, θα μπορούσε να βρει ένα πιο κοντινό στο Λονδίνο μέρος για να συγκεντρωθεί. Ίσως στα Χάιλαντς, όπου δεκάδες Βρετανοί συγγραφείς κατέφευγαν κάθε χρόνο για έμπνευση, να έβρισκε αυτό που ζητούσε. Όμως, η ευκολία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της δημιουργίας. Αυτό έλεγε πάντα στον εαυτό του. Μετά από δέκα πα

1 = κόκκινο                      2 = καφέ                            3 = κίτρινο                        4 = πράσινο                       5 = μπορντώ 6 = γκρι 7 = γαλάζιο 8 = μαύρο 9 = λευκό 10 = μπλε σκούρο                  Στο μυαλό της, τα χρώματα συνδέονταν πάντα με κάποιον αριθμό.      Δεν τα απολάμβανε. Τα μετρούσε, τα υπολόγιζε. Κι όσο την κύκλωναν, τόσο γύρευε να τα ταξινομεί και να τα κατηγοριοποιεί. Όχι από ευχαρίστηση, μα από ανάγκη. Λες κι αν τα άφηνε μπερδεμέν,α θα σκορπίζονταν μέσα στο μυαλό της και θα έχανε την ικανότητα να σκέφτεται. Κι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να συμβαίνει αυτό, αφού η Μπέρτα το ένιωθε έτσι.      Όταν ήταν 6-7 χρονών και κάποιος τη ρωτούσε τι χρώμα έχει το γρασίδι, για παράδειγμα,, εκείνη πρώτα ψιθύριζε «4» κι ύστερα απαντούσε «Πράσινο». Κι αν άλλαξε κάτι από τότε μέχρι τώρα που τριαντάρισε, ήταν μονάχα πως έπαψε να ψιθυρίζει τον αριθμό και τον μελετούσε πρώτα στο μυαλό της, χωρίς να το ξέρει κανείς. Αυτό ήταν το μυστικό της. Ένα μυστικό που δεν μοιράσ

  «Το ξέρεις πως το μέτωπό σου είναι κατακόκκινο;» Η Παμ σήκωσε το βλέμμα της και είδε το γνώριμο πρόσωπο του Ρόμπι να της χαμογελάει. «Φαγούρα» του εξήγησε και, σαν να ήθελε να αποδείξει τα λόγια της, έτριψε το δέρμα κοντά στις ρίζες των μαλλιών της. «Χμ, ελπίζω να μην κόλλησες καμιά δερματική ασθένεια στις εξωτικές διακοπές σου» συνέχισε να την πειράζει ο συνάδελφός της. «Έλα ρε, άσε με» παραπονέθηκε παιχνιδιάρικα η Παμ και έξυσε πάλι το κεφάλι της. «Δεν μου είπες, πώς ήταν η Νέα Ζηλανδία;» άλλαξε θέμα ο Ρόμπι, αν και το βλέμμα του συνέχισε να πηγαινοέρχεται στο ερεθισμένο δέρμα της κοπέλας. «Πολύ ωραία! Θυμάσαι όλα αυτά τα τοπία που έβλεπες στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών;» «Εννοείται.» «Ε, δεν τα είδα όλα αυτά γιατί, κατά κύριο λόγο, έμενα στο Χάμιλτον. Πήγα όμως στο Χόμπιτον. Θα σου δείξω φωτογραφίες στο διάλειμμα. Α, και σε ένα ωραίο δασικό πάρκο που λεγόταν Πιρόνγκια ή κάπως έτσι.» «Καλή φάση. Βέβαια, αυτό που θα ήθελα να μάθω είναι ποιος πάει διακοπές τον Οκτώβριο.» «Εκεί είναι άν

       Εκείνο το πρωί, απλά ξύπνησε με εκείνο το σημάδι στο πόδι της. Ένα ύψιλον μικρό, όπως αυτό που είχε μάθει προχτές η μικρή στο σχολείο και την έβλεπα να το γράφει εκατό φορές στο τετράδιο. Εγώ το είδα πρώτη και της το έδειξα. Το χάιδεψε σαν καινούριο ρούχο, όχι σαν να ήταν πάνω στο σώμα της. Αυτό που μας είπε ήταν πως δεν είχε καμία ανάμνηση από το πώς δημιουργήθηκε.      Ο πατέρας έλεγε πως το έκανε η ίδια καταλάθος στον ύπνο της. Δεν καταλαβαίνω πώς ή γιατί να το κάνει κανείς αυτό. Επίσης, από την επόμενη μέρα, η μαμά άρχισε να πίνει πολύ νερό. Τουλάχιστον διπλάσιο. Στο μεσημεριανό τραπέζι ήπιε δύο ποτήρια πριν βάλει μπουκιά στο στόμα της και τελείωσε δύο κανάτες πριν σηκωθεί. Εκείνη, που πάντα σκεφτόταν εμάς πρώτα, να μας έχει μείνει δροσερό νερό όταν αποφάμε.      Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Την άκουγα βραδιάτικα, που σηκωνόταν κι έπινε  το ένα ποτήρι μετά το άλλο, χωρίς μάλιστα να βγάζει το χαρακτηριστικό επιφώνημα απόλαυσης που συνήθιζε και τόσο μου άρεσε. Απλά έπινε, με έναν