Έαρ
Ήταν σχεδόν ανεπαίσθητος ο ήχος που την ξύπνησε. Άνοιξε αργά τα μάτια της και έμεινε ακίνητη για λίγο. Δεν προσπαθούσε να αναγνωρίσει τον ήχο, ήξερε πολύ καλά τι άκουγε. Αλλά έμεινε ακίνητη, παρ'ολ'αυτά, με ένα αινιγματικό ύφος στο πρόσωπό της, ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη και μια ελαφριά θλίψη στα μάτια. Χωρίς να γυρίσει το βλέμμα της, άπλωσε το χέρι και βρήκε ένα άλλο, που ακουμπούσε την πλάτη της. Τράβηξε το χέρι και το τύλιξε γύρω από τον κορμό της. Και το χέρι έσφιξε από μόνο του γύρω της και το σώμα που ανήκε στο χέρι, ακούμπησε ολόκληρο επάνω της και μια κρύα ανάσα δρόσισε τον σβέρκο της. Και έμειναν, οι δύο τώρα, πάλι ακίνητοι. Ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα, αγκαλιασμένοι, χωρίς λέξεις και βλέμματα. Όταν ο ήχος δυνάμωσε, τόσο που σίγουρα κι άλλοι θα τον άκουγαν πια, το χέρι την έσφιξε πάλι και πέρασε λαίμαργα πάνω από τον λαιμό και τα στήθη και την κοιλιά της. Χάιδεψε το γοφό και ύστερα εξαφανίστηκε πάλι πίσω από την πλάτη της. Τράβηξε μαλακά τα μαλλιά τ