Druid and Crow

*Το παρακάτω, είναι το δεύτερο αυτοτελές κείμενό μου, που δημοσιεύτηκε σε ανθολογία διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας. Έφαγε και αυτό το σουλούπωμά του για να ανέβει στο blog (και πάλι, μόνο γραμματικά και συντακτικά, η υπόθεση και η ροή της ιστορίας δεν έχει αλλάξει, όπως και στο 'Λούλου-Μπέι'). Καλή ανάγνωση.      Ο άνδρας έπεσε με το πρόσωπο πάνω στο ξερό χώμα. Το στήθος του χτύπησε στο έδαφος και του κόπηκε η ανάσα. Σήκωσε το κεφάλι του για να φτύσει λασπωμένα σάλια και αίμα. Τα καστανά μαλλιά του είχαν γίνει γκρίζα από τη σκόνη. «Όλα… ναι, όλα τα δόντια στη θέση τους» μονολόγησε και χασκογέλασε αξιολύπητα. ***      Γκούζα. Η αχανής έρημος και μια από τις εκατοντάδες επαρχίες της Αυτοκρατορίας Μπλε. Για όποιον την κοιτά από το διάστημα, είναι ο μεγάλος λευκοκίτρινος λεκές κοντά στον ισημερινό της Γκριέν. Η Γκριέν είναι το φεγγάρι του τέταρτου μεγαλύτερου πλανήτη του ηλιακού συστήματος Ντικάντα-5. Και το Ντικάντα-5 είναι ένας από τους αχαρτογράφητους τομείς της Επίσημης Αρχ

*Το παρακάτω, είναι το πρώτο μου αυτοτελές κείμενο που δημοσιεύτηκε ever, σε ανθολογία διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας. Αν και λατρεύω την ΕΦ ως αναγνώστρια, δεν είχα δοκιμάσει ποτέ να γράψω οτιδήποτε "ολοκληρωμένο" σε αυτό το είδος. Επίσης, είναι το πρώτο κείμενο, στο οποίο αποφάσισα να πειραματιστώ επιπλέον και να γράψω και σε πρώτο πρόσωπο και από το POV ενός άντρα (μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα να τα κάνω όλα ανάποδα από τις συνήθειές μου, κυρίως γιατί θεωρούσα πως δε θα το διαλέξουν - ως κείμενο πρωτοεμφανιζόμενης - και ήταν απλά μια καλή ευκαιρία να παίξω εγώ με τη γραφή μου και με το deadline). Σαφώς και δεν είναι η καλύτερη μου δουλειά, σαφώς και έφαγε ένα (ελάχιστο ευτυχώς) σουλούπωμα σε γραμματική και συντακτικό, για να δημοσιευτεί εδώ (τώρα που μου το επιτρέπει και το συμβόλαιο), μετά από τόσα χρόνια. Καλή ανάγνωση.      “Η άφιξη στο Λούλου-Μπέι δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολη υπόθεση φίλοι μου. Εκεί που είσαι εξαντλημένος από το δύσκολο ταξίδι των εφτά ημερώ

         «Λυπάμαι πολύ γι’αυτό που συνέβη» είπε ο Ρέο στη Φαλάκ, καθισμένος πάνω σε ένα ξύλινο παγκάκι δίπλα στην τροχήλατη καρέκλα. «Δεν ξέρω τίποτα για όσα έλεγε. Με εκνευρίζει πολύ να μην ξέρω τίποτα. Σου υπόσχομαι πως θα μάθω άμεσα.» «Πώς έφτιαξε ο Μάτου τον κόσμο της Τσαγιέρας;» ρώτησε εκείνη ήρεμα – ασυνήθιστα ήρεμα – χαζεύοντας από μακριά το στήσιμο της γιορτής, που συνέχισε λίγο αφότου έφυγε ο Τσανγιόλ. «Εννοώ, όλο αυτό, εδώ μέσα. Είναι αντίγραφο κάποιου αληθινού μέρους;» «Α, καταλαβαίνω γιατί ρωτάς» χαμογέλασε ο Ρέο. «Όλο αυτό, που μοιάζει τόσο με την Ευχή του Πολεμιστή, που όμως είναι λόγια που είπε ο Τσανγιόλ πριν δει αυτό το μέρος, οπότε πώς ήξερε...; Ναι, ναι, καταλαβαίνω.» «Ναι, και;» «Είναι πράγματι αντίγραφο, του χωριού που μεγάλωσε η γυναίκα του Μάτου, η Αμπούγια. Σ’εκείνο το χωριό γνωρίστηκαν, όταν ήταν νέοι. Ο Μάτου ταξίδευε κάπου κοντά στο χωριό, όπου βρήκε και έσωσε ένα τραυματισμένο πλάσμα του δικού μου κόσμου. Το έφερε μαζί του στο χωριό και έμεινε μαζί του, μέχρ