Druid and Crow

Κάπου στην άκρη του κόσμου υπάρχει μια τσαγιέρα, που δε μοιάζει με καμιά άλλη.      Δηλαδή, όχι ακριβώς στην άκρη του κόσμου· απλά είναι σε μια πολύ, πολύ μακρινή χώρα. Δηλαδή τόσο πολύ μακρινή, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στην άκρη του κόσμου. Και ας μη χάνουμε χρόνο θίγοντας το γεγονός ότι δεν υπάρχει «άκρη» του κόσμου – αφήστε λίγο τον εαυτό σας να απολαύσει τη ζεστή αγκαλιά των συγγραφικών υπερβολών. Και, τέλος πάντων, δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι αυτή η τσαγιέρα υπάρχει .      Καταχωνιασμένη στο βάθος μιας μεγάλης βιβλιοθήκης, καταχωνιασμένης στο βάθος μιας μεγάλης αίθουσας, καταχωνιασμένης στο βάθος μιας εγκαταλελειμμένης σπιταρόνας, καταχωνιασμένης στα γαλήνια, δασώδη περίχωρα της ασφυκτικά γεμάτης και ανυπόφορα θορυβώδους πρωτεύουσας της πολύ, πολύ μακρινής χώρας που λέγαμε παραπάνω. Και γιατί μας νοιάζει αυτή η τσαγιέρα;      Γιατί μας νοιάζει κάτι τόσο ασήμαντα μικρό μπροστά στην τρομακτική απεραντοσύνη της φύσης; Κάτι τόσο τρομακτικά αδιάφορο απένα

Τόλβικ, 1702 μ.Χ. Παραμονή Πρωτοχρονιάς      Ο πολύ, πολύ μικρόσωμος γέρος έκατσε για λίγο στην άκρη της πιο απότομης πλαγιάς του μεγαλύτερου βουνού της περιοχής και επιθεώρησε το λεκανοπέδιο που απλωνόταν μπροστά του. Ο χειμώνας είχε βάψει τα πάντα γύρω του λευκά. Το μεγάλο ποτάμι στο βάθος γυάλιζε σαν υγρό ασήμι στο ημίφως του φεγγαριού, που πάλευε να αποκαλυφθεί πίσω από τρεχάτα σύννεφα στον ουρανό. Απόλαυσε για λίγο τη σιωπή και τη γαλήνη. Εισέπνευσε βαθιά τον ξερό, κρύο αέρα που έκανε – περιέργως – τα μέσα του να ζεσταίνονται. Έστρωσε τα παλιά αλλά καλοδιατηρημένα και φρεσκοπλυμμένα – και αφύσικα ελαφριά για την εποχή – γκρίζα ρούχα του και επιθεώρησε με προσοχή τα νύχια των χεριών και των γυμνών ποδιών του. Πεντακάθαρα , σκέφτηκε περήφανος. Όμως αμέσως το βλέμμα του ξίνισε στη θέα της λευκής, μακριάς γενειάδας του, που σερνόταν πολλά μέτρα πίσω από το σημείο που βρισκόταν. Θα ήθελε πολύ να ήταν το ίδιο πεντακάθαρη· την είχε πλύνει με καυτό νερό και την είχε αρωματίσει με τα καλύ