Η Επανάσταση της Τσαγιέρας: Κεφάλαιο 12
«Μμμμναι. Αλλά όχι. Οπωσδήποτε όχι» είπε η Φαλάκ, με απόλυτη σοβαρότητα. Είχε περπατήσει – επιτέλους – με τον Ρέο, μέχρι την είσοδο του χωριού, κοντά στη λίμνη. Και εκεί, βρήκαν τον Όλαφ να τους περιμένει χαμογελαστός, με τα χέρια του να κρατούν σφιχτά τα χαλινάρια μιας μεγάλης, κατάλευκης, άγριας κατσίκας. Κι όταν σας λέω μεγάλης, αγαπητοί και αγαπητές, εννοώ μεγάλης. Η ράχη της ήταν στο ύψος του κεφαλιού του Όλαφ. «Τι εννοείς αγαπητή μου;» ρώτησε, με απόλυτη αθωότητα, ο Ρέο. «Είναι απλά μια κατσίκα. Και είναι εκπαιδευμένη, σε διαβεβαιώ. Η δουλειά της είναι να βγάζει τους ζωντανούς από την Τσαγιέρα. Ο Μάτου και η Αμπούγια τη χρησιμοποιούσαν συχνότατα.» «Πρώτον, αυτό δεν είναι απλά μια κατσίκα.» «Μην την λες αυτό !» διαμαρτυρήθηκε ο δαίμονας. «Θα σου άρεσε να σε λέω εγώ αυτό ; Έχει όνομα. Μουκόντι. Γιατί ανεβοκατεβαίνει τις πλαγιές σαν κανονική χορεύτρια» είπε τα τελευταία λόγια τραγουδιστά. «Είναι θηλυκή, αλλά έχει τεράστια κέρατα. Είναι θεόρατη.» «Θεωρώ πως έχεις δει δεκάδε