Ηλιοστάσιο
Μια φορά κι έναν καιρό, πέρα από τα όρια ενός τεράστιου δάσους, μακριά από τον κόσμο και τους δρόμους, βρισκόταν ένα μεγάλο χωριό. Οι κάτοικοί του το έλεγαν κάποτε Πρεντέλ, αλλά ήταν τόσο απομακρυσμένο κι εκείνοι τόσο αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο - δεν έρχονταν ξένοι συχνά, για να ρωτάνε ονόματα και ιστορίες. Κι αν δε ρωτούσε κάποιος, δεν υπήρχε λόγος να θυμούνται όλοι για να απαντάνε. Και κάθε παιδί σύντομα σταματούσε και τις δικές του ερωτήσεις, φορτωμένο με τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν κάθε μέρα, κάθε εποχή. Και οι άνθρωποι που διάβαζαν και έγραφαν και είχαν παλιά, κιτρινισμένα βιβλία στα τραπέζια τους, ήταν σεβαστοί ανάμεσα στους κατοίκους αλλά ήταν ελάχιστοι και ακόμα πιο λίγοι οι μαθητές τους. Δεν υπήρχε χρόνος για καινούριες γνώσεις και δεν υπήρχαν δουλειές ή κέρδος για όποιον τις κυνηγούσε. Δεν ήταν πλούσιο χωριό και ακόμα και τα καλοκαίρια του ήταν δροσερά, με νύχτες που ζητούσαν σκεπάσματα στα αχυροκρέβατα. Οι κάτοικοι όμως τρέφονταν ικανοποιητικ