Halloween 2023: Το Πηγάδι
Εκείνο το πρωί, απλά ξύπνησε με εκείνο το σημάδι στο πόδι της. Ένα ύψιλον μικρό, όπως αυτό που είχε μάθει προχτές η μικρή στο σχολείο και την έβλεπα να το γράφει εκατό φορές στο τετράδιο. Εγώ το είδα πρώτη και της το έδειξα. Το χάιδεψε σαν καινούριο ρούχο, όχι σαν να ήταν πάνω στο σώμα της. Αυτό που μας είπε ήταν πως δεν είχε καμία ανάμνηση από το πώς δημιουργήθηκε.
Ο πατέρας έλεγε πως το έκανε η ίδια καταλάθος στον ύπνο της. Δεν καταλαβαίνω πώς ή γιατί να το κάνει κανείς αυτό. Επίσης, από την επόμενη μέρα, η μαμά άρχισε να πίνει πολύ νερό. Τουλάχιστον διπλάσιο. Στο μεσημεριανό τραπέζι ήπιε δύο ποτήρια πριν βάλει μπουκιά στο στόμα της και τελείωσε δύο κανάτες πριν σηκωθεί. Εκείνη, που πάντα σκεφτόταν εμάς πρώτα, να μας έχει μείνει δροσερό νερό όταν αποφάμε.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Την άκουγα βραδιάτικα, που σηκωνόταν κι έπινε το ένα ποτήρι μετά το άλλο, χωρίς μάλιστα να βγάζει το χαρακτηριστικό επιφώνημα απόλαυσης που συνήθιζε και τόσο μου άρεσε. Απλά έπινε, με έναν τρόπο αλύγιστο, ασυνήθιστο, παράξενο.
Γύρισα πλευρό και προσπάθησα να κοιμηθώ, βυθισμένη σε σκέψεις. Αγκάλιασα το μαξιλάρι κι αφέθηκα.
Μπροστά μου είδα ένα πηγάδι. Το πλησίασα. Άγγιξα την πέτρα κι ήταν κρύα. Όσο κι αν κοίταξα μέσα του, δεν είδα νερό. Ούτε τον πάτο.
Την επόμενη μέρα παρατηρούσα τη μαμά. Οι υπόλοιποι δεν πρόσεχαν την αλλαγή, ή ακόμα κι αν το έκαναν, δεν έλεγαν τίποτα. Σε όλο αυτό ήμουν μόνη μου ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα.
Το απόγευμα πήγαμε στη γιαγιά. Ευτυχώς, γιατί ήταν η μόνη που με άκουγε, με καταλάβαινε και είχε γνώση για τα πάντα. Είμαι η πρώτη κόρη της πρώτης της κόρης και με συμπαθεί λίγο περισσότερο. Μόλις η μικρή, ο μπαμπάς και η μαμά πήγαν στον κήπο να βρουν τον παππού που πότιζε, έμεινα μόνη μαζί της. Δε δίστασα καθόλου, τη ρώτησα τι μπορεί να σημαίνει το πηγάδι που είχα δει. Για τη μαμά δεν της είπα τίποτα.
"Το πηγάδι δεν έχει καλή ιστορία, παιδί μου", είπε. "Σαν ήμουν νια, ο ένας μάλωνε με τον άλλον. Πατέρας με γιο, αδερφός με αδερφό. Και τους ανθρώπους τους ρίχνανε στο πηγάδι. Κι εμάς με τον παππού σου θέλανε να μας ρίξουν, γιατί το σόι μου δεν τα πήγαινε καλά μαζί τους".
Μου είχε κοπεί η ανάσα. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά, κι ας είχα διαβάσει πολλά βιβλία για τον τόπο.
"Και πώς γλιτώσατε;"
"Με ρώτησαν πού θα έβρισκαν τα ξαδέρφια μου. Αν τους έλεγα θα μας άφηναν ήσυχους. Εμείς σάματις τους είχαμε κάνει τίποτα; Ήμουν έγκυος τότε στη μαμά σου κι όταν με είχαν φέρει μπροστά στο πηγάδι, λύγισα. Μίλησα. Κι έτσι ζήσαμε ".
Αν και τα είχε πει όλα αυτά με απλά λόγια, ταξίδεψα στο τότε. Πρέπει να ήταν φριχτός ο τρόμος μπροστά στο πηγάδι. Όσο φριχτή και η απόφαση να προδώσει τα ξαδέρφια της. Πώς να έζησε όλα αυτά τα χρόνια άραγε; Με τι ενοχές;
Με αυτές τις σκέψεις γύρισα στο σπίτι. Κι όταν οι άλλοι κοιμήθηκαν, εγώ είχα τα μάτια ανοιχτά. Κι άκουσα τα βήματά της, καθώς πήγαινε προς την κουζίνα.
Σηκώθηκα με αθόρυβα βήματα και στάθηκα δίπλα της. Δε με είχε ακούσει, δε με παρατηρούσε. Έπινε αργά το νερό, με το βλέμμα της κενό.
"Μαμά;" είπα μόλις άδειασε το τρίτο ποτήρι.
"Το πηγάδι πρέπει να γεμίσει", είπε άψυχα.
"Μαμά, μη φύγεις", είπα. "Μην πας στο πηγάδι".
"Μα εκεί ανήκω", είπε απλά.
Ζαλίστηκα. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω μου.
Όταν ξύπνησα το πρωί, οι άλλοι έλειπαν. Ο πατέρας είχε πάει τη μικρή στο σχολείο κι η μαμά δεν ήταν πουθενά στο σπίτι. Την έψαξα παντού. Πήγα στο κρεβάτι της. Το άρωμά της ήταν ακόμα εκεί και τα σεντόνια της ήταν γεμάτα νερό.
Είμαι η πρώτη κόρη της πρώτης κόρης. Άραγε να έσπασε η κατάρα μαζί της ή θα περάσω τη ζωή μου ψάχνοντας το σώμα μου, μέχρι να εμφανιστεί το σημάδι του πηγαδιού;
Ο πατέρας έλεγε πως το έκανε η ίδια καταλάθος στον ύπνο της. Δεν καταλαβαίνω πώς ή γιατί να το κάνει κανείς αυτό. Επίσης, από την επόμενη μέρα, η μαμά άρχισε να πίνει πολύ νερό. Τουλάχιστον διπλάσιο. Στο μεσημεριανό τραπέζι ήπιε δύο ποτήρια πριν βάλει μπουκιά στο στόμα της και τελείωσε δύο κανάτες πριν σηκωθεί. Εκείνη, που πάντα σκεφτόταν εμάς πρώτα, να μας έχει μείνει δροσερό νερό όταν αποφάμε.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Την άκουγα βραδιάτικα, που σηκωνόταν κι έπινε το ένα ποτήρι μετά το άλλο, χωρίς μάλιστα να βγάζει το χαρακτηριστικό επιφώνημα απόλαυσης που συνήθιζε και τόσο μου άρεσε. Απλά έπινε, με έναν τρόπο αλύγιστο, ασυνήθιστο, παράξενο.
Γύρισα πλευρό και προσπάθησα να κοιμηθώ, βυθισμένη σε σκέψεις. Αγκάλιασα το μαξιλάρι κι αφέθηκα.
Μπροστά μου είδα ένα πηγάδι. Το πλησίασα. Άγγιξα την πέτρα κι ήταν κρύα. Όσο κι αν κοίταξα μέσα του, δεν είδα νερό. Ούτε τον πάτο.
Την επόμενη μέρα παρατηρούσα τη μαμά. Οι υπόλοιποι δεν πρόσεχαν την αλλαγή, ή ακόμα κι αν το έκαναν, δεν έλεγαν τίποτα. Σε όλο αυτό ήμουν μόνη μου ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα.
Το απόγευμα πήγαμε στη γιαγιά. Ευτυχώς, γιατί ήταν η μόνη που με άκουγε, με καταλάβαινε και είχε γνώση για τα πάντα. Είμαι η πρώτη κόρη της πρώτης της κόρης και με συμπαθεί λίγο περισσότερο. Μόλις η μικρή, ο μπαμπάς και η μαμά πήγαν στον κήπο να βρουν τον παππού που πότιζε, έμεινα μόνη μαζί της. Δε δίστασα καθόλου, τη ρώτησα τι μπορεί να σημαίνει το πηγάδι που είχα δει. Για τη μαμά δεν της είπα τίποτα.
"Το πηγάδι δεν έχει καλή ιστορία, παιδί μου", είπε. "Σαν ήμουν νια, ο ένας μάλωνε με τον άλλον. Πατέρας με γιο, αδερφός με αδερφό. Και τους ανθρώπους τους ρίχνανε στο πηγάδι. Κι εμάς με τον παππού σου θέλανε να μας ρίξουν, γιατί το σόι μου δεν τα πήγαινε καλά μαζί τους".
Μου είχε κοπεί η ανάσα. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά, κι ας είχα διαβάσει πολλά βιβλία για τον τόπο.
"Και πώς γλιτώσατε;"
"Με ρώτησαν πού θα έβρισκαν τα ξαδέρφια μου. Αν τους έλεγα θα μας άφηναν ήσυχους. Εμείς σάματις τους είχαμε κάνει τίποτα; Ήμουν έγκυος τότε στη μαμά σου κι όταν με είχαν φέρει μπροστά στο πηγάδι, λύγισα. Μίλησα. Κι έτσι ζήσαμε ".
Αν και τα είχε πει όλα αυτά με απλά λόγια, ταξίδεψα στο τότε. Πρέπει να ήταν φριχτός ο τρόμος μπροστά στο πηγάδι. Όσο φριχτή και η απόφαση να προδώσει τα ξαδέρφια της. Πώς να έζησε όλα αυτά τα χρόνια άραγε; Με τι ενοχές;
Με αυτές τις σκέψεις γύρισα στο σπίτι. Κι όταν οι άλλοι κοιμήθηκαν, εγώ είχα τα μάτια ανοιχτά. Κι άκουσα τα βήματά της, καθώς πήγαινε προς την κουζίνα.
Σηκώθηκα με αθόρυβα βήματα και στάθηκα δίπλα της. Δε με είχε ακούσει, δε με παρατηρούσε. Έπινε αργά το νερό, με το βλέμμα της κενό.
"Μαμά;" είπα μόλις άδειασε το τρίτο ποτήρι.
"Το πηγάδι πρέπει να γεμίσει", είπε άψυχα.
"Μαμά, μη φύγεις", είπα. "Μην πας στο πηγάδι".
"Μα εκεί ανήκω", είπε απλά.
Ζαλίστηκα. Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω μου.
Όταν ξύπνησα το πρωί, οι άλλοι έλειπαν. Ο πατέρας είχε πάει τη μικρή στο σχολείο κι η μαμά δεν ήταν πουθενά στο σπίτι. Την έψαξα παντού. Πήγα στο κρεβάτι της. Το άρωμά της ήταν ακόμα εκεί και τα σεντόνια της ήταν γεμάτα νερό.
Είμαι η πρώτη κόρη της πρώτης κόρης. Άραγε να έσπασε η κατάρα μαζί της ή θα περάσω τη ζωή μου ψάχνοντας το σώμα μου, μέχρι να εμφανιστεί το σημάδι του πηγαδιού;
Story by: Β. Ιωσηφίδης
Artwork: Α. Γάρδα
Ο Βαγγέλης Ιωσηφίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε Κλασική Φιλολογία, ενώ διαμένει μόνιμα στη Δράμα. Ασχολείται με το σκάκι, τo μπριτζ και αρθρογραφεί στο blog του skylosofies.blogspot.com. Αρθρογραφεί στη Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας και διατηρεί κανάλι στο Youtube.
Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του «Φιλήμων, ο ερευνητής του μεταφυσικού», «7 Καταραμένες Ιστορίες» και τα τρία μέρη της τετραλογίας «Η Γη των Αμόλυντων» από τις εκδόσεις Παράξενος Ελκυστής.
Είναι λάτρης των ταινιών φαντασίας, επιστημονικής και μη, των ειδυλλιακών αλλά και των απόκοσμων τοπίων στη φύση και αναζητά εδώ και χρόνια τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας.
Comments
Post a Comment