Druid and Crow

               Έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν πολλές, έμμεσες και περίπου άμεσες, μαρτυρίες (θα εξηγηθεί το φαινομενικά άσχετο περίπου δίπλα στο ξεκάθαρο άμεσες, μη συγχύζεστε) – γραπτές και προφορικές ή ακόμα και τραγουδιστές – για το πώς πλέχτηκαν οι μοίρες του μάγου Μάτου και του δαίμονα Ρέο και τι ακριβώς συνέβη μεταξύ τους· ασυνήθιστα πολλές για ένα γεγονός που, ούτως ή άλλως, γνώριζαν ελάχιστοι άνθρωποι ή άλλα πλάσματα εξαρχής. Σαφώς, δεν ήταν και δε θα είναι ένα θέμα που θα συζητούν οι πολλοί στις γιορτές και τα παζάρια και δε θα είναι ένα συνηθισμένο τρομακτικό παραμύθι, δίπλα στη φωτιά, κάποιο κρύο βράδυ. Αλλά ήταν και θα είναι μια ιστορία, με όλες τις λεπτομέρειες και τις ανακρίβειές της, που θα ανταλλάσσεται εσαεί μεταξύ κάποιων μάγων, κάποιων ιδιαίτερα έμπειρων ιστορικών και ανώτερων αξιωματούχων ή μερικών βασιλιάδων, αρχηγών κρατών και μελών διαφόρων εσώτερων κύκλων.      Οι περισσότερες μαρτυρίες μιλούσαν και θα μι...

    Ο μάγος Μάτου ήπιε μια γουλιά από το τσάι του και έμεινε για λίγο ακίνητος, με κλειστά τα μάτια, προσπαθώντας να συνηθίσει την καινούρια ησυχία της έπαυλής του. Δεν είχε βέβαια ποτέ φασαρία εδώ μέσα· δεν είχε ποτέ παραπάνω από δέκα εργαζόμενους στη δούλεψή του, μέσα στις δεκαετίες και τους αιώνες. Όλοι άνθρωποι προσεκτικά διαλεγμένοι απ’όλο τον κόσμο – πριν ακόμα, βέβαια, ο τωρινός αυτοκράτορας κλείσει τα σύνορα και πριν αρχίσει ο πόλεμος με τις γείτονες χώρες, που τραβούσε σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα και πριν έρθει η φτώχεια και η ανέχεια του λαού της δικής τους χώρας, με τον παρανοϊκό εγωπαθή που είχαν μπλέξει, αλλά δεν έχει σημασία, τώρα τις σκέψεις του τις δικαιούνταν οι αγαπημένοι του εργαζόμενοι και συγκάτοικοι, έπρεπε να ηρεμήσει, πού ήταν, α ναι – ώριμοι και γλυκομίλητοι άνθρωποι, απολύτως εχέμυθοι και ψύχραιμοι· όπως θα ήταν αναμενόμενο, για εκείνους και εκείνες που δούλευαν για έναν φημισμένα ισχυρότατο μάγο.      Αλλά ακόμα και μόνο δέκα άνθρωποι, α...

             «Κάπου και κάποτε... με περιμένει ένα χωριό. Ένα ελεύθερο χωριό. Με λευκά σπίτια και πήλινες στέγες. Δίπλα σε μια ροδακινένια λίμνη, που θα μυρίζει ορχιδέες και θα στάζει γλυκιά στο ποτήρι μου. Εκεί και τότε μόνο... εκεί και τότε μόνο, θα κοιτάζω το στομωμένο μου σπαθί και κάτω από τον χρυσό ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό, θα βρω τη γαλήνη που δεν ελπίζω ούτε στον θάνατό μου.» Ο μάγος Μάτου γύρισε έκπληκτος και κοίταξε τον καλεσμένο του, που μόλις είχε πιει μια γουλιά από το Ντα Χονγκ Πάο. «Τσανγιόλ» ψέλλισε, σχεδόν έντρομος ξαφνικά. «Τι όμορφα λόγια. Είναι κάποιο ποίημα;» «Είναι κάποιο όνειρο» απάντησε νοσταλγικά ο πολεμιστής.  «Είσαι σίγουρος πως δεν είχες ξαναδοκιμάσει;» ο Μάτου έδειξε την κούπα, που κρατούσε στα χέρια του ο πολεμιστής.  Και αμέσως μάζεψε γρήγορα το χέρι του που έτρεμε ανεπαίσθητα.  «Ακούγονται πολύ... πολύ συγκεκριμένα λόγια, για να τα σκέφτηκες τώρα μόλις, αμέσως μετά την πρώτη σου γουλιά.» «Είμαι σίγουρος...

Ο Τσανγιόλ άνοιξε τα μάτια του. Το χρυσό φως του πρωινού και οι καταγάλανες αποχρώσεις του ουρανού, τρύπωναν πεισματικά μέσα από σχισμές στις τραβηγμένες κουρτίνες του δωματίου του.      Ανασηκώθηκε, στηριζόμενος στον αριστερό του αγκώνα και άπλωσε το δεξί του χέρι· τα ακροδάχτυλά του έπιασαν σφιχτά το μπαστούνι που έγερνε στον τοίχο, ανάμεσα στο κρεβάτι και το κομοδίνο. Στηρίχτηκε με ορμή πάνω του χτυπώντας το δυνατά στο πάτωμα και, με μια μόνο κίνηση, γύρισε όλο του το κορμί και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού. Και, αμέσως μετά, άνοιξε η πόρτα. «Ξύπνησες;» ρώτησε ο νεαρός άνδρας που μπήκε. «Ακόμα σε ταλαιπωρεί η μέση;» έδειξε το μπαστούνι. «Μ-χμ» απάντησε βαριεστημένα ο Τσανγιόλ. «Τώρα ερχόμουν κι εγώ να γυρίσω τον μοχλό» είπε ο άνδρας και άπλωσε το δικό του χέρι προς ένα δεύτερο πόμολο, στον τοίχο πίσω από την πόρτα. «Σάγια, όχι. Περίμενε λίγο.» «Μα, έχει ξημερώσει εδώ και ώρα.» «Λίγο μόνο, σε παρακαλώ» ο Τσανγιόλ έπιασε το κεφάλι του. «Νιώθω πως θα σπάσει το κρανίο μου...