Halloween 2023: Οξυγόνο

    Με κάποιους δρόμους δεν ξέρεις πού πας, αλλά από τι ξεφεύγεις. Κι αυτός που τώρα αφήνω δεν έχει όνομα και δεν θα ‘χει ποτέ όνομα. Το ελπίζω. Το να δίνεις όνομα στα πράγματα σηματοδοτεί έννοια, και η έννοια σηματοδοτεί ύπαρξη. Πραγματική ή μη πραγματική, αλλά ύπαρξη. Και δεν μπορείς να παίζεις με την ύπαρξη. Τουλάχιστον όχι απόψε· τουλάχιστον όχι με αυτό που είδα.

...

    Δεν ξέρω για πόσες ώρες οδηγώ, έφυγα βράδυ και το φεγγάρι στέκει ακόμη εκεί που έστεκε και πριν, ωχρό κι ακίνητο. Μοιάζει να οδηγώ ανάμεσα στις γραμμές, σαν σε παλιό ηλεκτρονικό που βλέπεις μονο τις κίτρινες γραμμές και πέρα από αυτές μόνο σκοτάδι. Καμιά πόλη και κανένα χωριό στον δρόμο μου και δεν είμαι σίγουρος αν οι σκιές που βλέπω μακρυά είναι δέντρα παλλόμενα στον άνεμο.
    Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι για να με κρατήσει ξύπνιο, μετράω βιβλία που έχω διαβάσει, μετράω γυναίκες που έχω ερωτευτεί, μετράω τα χρήματα που έχω στον λογαριασμό και για πόσο αυτά θα φτάσουν σε ξένο τόπο. Αλλά τίποτα δεν βοηθάει, νιώθω τα βλέφαρα να κλείνουν και σκέφτομαι να ξεκουράζω τα μάτια εναλλάξ και να οδηγώ για λίγο με το δεξί κλειστό κι έπειτα με το αριστερό. Μετά σκέφτομαι, ότι όλο ευθεία παει ο δρόμος κι άλλο αυτοκίνητο δεν υπάρχει στον ορίζοντα.
Κρατάω το τιμόνι σφιχτά και κλείνω τα μάτια μου.

...

    Στην αρχή έπλεα σε ζεστά νερά κι ύστερα από το ‘κρακ’ βούλιαξα κάτω από τον πάγο. Όταν άνοιξα τα μάτια είδα το φεγγάρι, πάντα στο ίδιο μέρος, κι ένιωσα το παγωμένο χώμα στο σβέρκο μου. Είδα το σπασμένο παρμπρίζ και το αυτοκίνητο να στέκει σαν κουφάρι ζώου. Περπάτησα ως εκεί και το μόνο αληθινό στον κόσμο έμοιαζε να ΄ναι ο ήχος των βημάτων πάνω στο παγωμένο χώμα.
    Όλα τσακισμένα, θρύψαλλα γυαλιών πάνω στα καθίσματα και στο πρόσωπο κυλούσε αίμα. Ήταν ακόμη κόκκινο. Δεν ξέρω μετά από πόσο χρόνο σταματάει το αίμα να είναι κόκκινο. Λογικά, δεν θα αργούσε, θα ‘χει να κανει με το οξυγόνο κι όταν σταματάει η ανάσα δεν υπάρχει οξυγόνο, δεν θα υπάρχει κόκκινο. Κάθισα πανω στα γυαλιά, γύρισα το κλειδί και για μια στιγμή το αυτοκίνητο κουνήθηκε, σαν τελευταίος σπασμός θηρίου, κι ύστερα σιωπή. Έλυσα τη ζώνη και τράβηξα το σώμα κοντά μου και το έσυρα έξω απο το αυτοκίνητο. Όταν το φόρτωσα στην πλάτη, μου φάνηκε πιο βαρύ από όταν ζούσε. Θα ‘χει να κάνει κι αυτό με το οξυγόνο.

...

    Κουβαλώ το σώμα για ώρες, αλλά ακόμη ο ουρανός να ξημερώσει. Περπατώ πάνω στην άσφαλτο, ξέροντας πως κανένα αυτοκίνητο δεν θα περάσει απόψε απο εδώ. Σε λίγο θα κουραστώ, το νιώθω στην πλάτη, λυγίζουν τα πόδια μου. Ίσως να ΄ναι καλύτερα να αφήσω το σώμα κάτω και να το σύρω από τα πόδια. Ναι, αυτό θα κάνω. Θα το σύρω με το πρόσωπο προς τα πάνω, να μην γρατσουνιστεί στην άσφαλτο. Όχι πως έχει σημασία. Τώρα λογικά δε θα τρέξει άλλο αίμα· κι αν τρέξει δεν θα είναι πια κόκκινο. Νιώθω τον ιδρώτα να μουσκεύει τα ρούχα μου. Θα σταματήσω για λίγο. Ο δικός μου ιδρώτας πρέπει να είναι, δεν έχω ακούσει ποτέ να ιδρώνουν οι νεκροί.

...

    Ίσως αν το έθαβα στην άκρη του δρόμου να ήταν καλύτερα. Αλλα δεν το έθαψα. Προσπάθησα, σίγουρα προσπάθησα, με τις χούφτες μου και τα ματωμένα νύχια έσκαβα το παγωμένο χώμα, αλλά αμέσως βρήκα μάρμαρο, έσκαψα πιο δίπλα, μάρμαρο και εκεί. Παντού μάρμαρο. Παράξενος δρόμος, μια ευθεία που φτάνει ως τον μαύρο ορίζοντα, χωρίς αυτοκίνητα, μόνο σκοτάδι γύρω από το ωχρό φεγγάρι και κάτω από το χώμα μάρμαρο. Ίσως πάλι να ήταν όλα καλύτερα αν δεν γινόταν τίποτα από την αρχή. Αλλά έγινε.
    Και τώρα δεν εχω επιλογή, πρέπει να κουβαλήσω το άψυχο κορμί ως εκεί που πάει, ως το τέλος του δρόμου. Δεν γίνεται· όπως όλα, θα τελειώσει κάποτε κι αυτό. Κι όταν φτάσω κάπου, θα ξεκουραστώ και θα είναι όλα αλλιώς και θα ΄ναι όλα όπως πρώτα.
    Δεν θα κουβαλάω και δεν θα σέρνω το σώμα. Και στο τέλος του δρόμου ίσως γελάσω πάλι, ίσως γελάσει και το πρόσωπο που σέρνω στην άσφαλτο. Χωρίς το γδάρσιμο, ίδιο κι απαράλλαχτο με το δικό μου πρόσωπο είναι, αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ να γελάνε οι νεκροί. Κι αν γελάνε θα είναι το γέλιο τους παράξενο, να μην ακούγεται, να μην νιώθεται από κανέναν βράδια σαν το αποψινό και τρομάζουν οι ζωντανοί. Ενα γέλιο χωρίς κίνηση και χωρίς ήχο - θα ΄χει να κάνει κι αυτό με το οξυγόνο.

Story by: Βροχοποιός

Artwork: Α. Γάρδα