Μετάλλαξη (μέρος δ')

 

 

 

     Οι δυνάμεις δεν είναι το χάρισμα που νομίζουν πολλοί, ούτε η κατάρα που πιστεύουν κάποιοι. Είναι κάτι ανάμεσα, όπως είναι συνήθως αυτά τα πράγματα. Οι μεταλλαγμένοι τις χρησιμοποιούν κατά βούληση και μπορούν να κάνουν πράγματα που σε άλλους φαντάζουν αδιανόητα. Δεν τις χρησιμοποιούν όμως πάντα σωστά. Χρειάζονται χρόνο ή και χρόνια για να μάθουν να τις ελέγχουν - αν το μάθουν ποτέ. Και κάθε φορά που τις ενεργοποιούν, μειώνουν το προσδόκιμο ζωής τους και θέτουν άμεσα σε κίνδυνο και τη δική τους, σωματική και ψυχική υγεία.
     Οι τυχεροί που εκπαιδεύονται από μικροί, μαθαίνουν τελικά να μην τις χρησιμοποιούν παρά μόνο αν υπάρχει πραγματική ανάγκη. Οι υπόλοιποι όχι και τόσο τυχεροί, περνούν ολόκληρη την παιδική και εφηβική τους ηλικία προσπαθώντας να καταλάβουν τι τους συμβαίνει. Και μέχρι τα τριάντα τους, μοιάζουν σαν να είναι πενήντα. Και μέχρι τα πενήντα τους, έχουν σβήσει αργά και πολλές φορές βασανιστικά.
     Η Μπένα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νησί Σπράγκελ, όπου βρίσκονταν τα Κεντρικά της Ομοσπονδίας και έμεναν ο εκάστοτε Στρατηγός, οι ανώτεροι Αξιωματικοί του, οι στρατιώτες του που είχαν λάβει παράσημα Ανδρείας και προσεκτικά επιλεγμένοι πλούσιοι πολίτες, όλοι με τις οικογένειές τους. Η Μπένα ήταν κόρη ενός από τους προαναφερθέντες Αξιωματικούς. Στα τρία της, μπήκε σε ένα ειδικό πρόγραμμα για μεταλλαγμένους, όπως όλα τα "χαρισματικά" παιδιά της Ομοσπονδίας και από τα δέκα της ξεκίνησε την υποχρεωτική στρατιωτική της εκπαίδευση.
Εκεί γνώρισε τον Γκόραν, το γιο του Στρατηγού. Μπορούσαν και οι δύο να ελέγχουν το μυαλό άλλων. Ήταν και οι δύο ήρεμοι και ευαίσθητοι χαρακτήρες παρά τις καλές τους στρατιωτικές αποδόσεις. Δεν τους άρεσε και πολύ να ακολουθούν τυφλά εντολές, αλλά δεν τους πείραξε ποτέ αρκετά ώστε να μην το κάνουν. Έγιναν φίλοι από την πρώτη στιγμή.
     Παντρεύτηκαν στα εικοσιπέντε τους, με τις ευλογίες των δικών τους και ζούσαν σε ένα μικρό σπίτι μέσα στην τεράστια έκταση ιδιοκτησίας του πεθερού της, πολύ κοντά στην υπερπολυτελή βίλα του. Ο Ίριαν γεννήθηκε ένα χρόνο μετά το γάμο τους και προετοιμάστηκαν σαφώς από νωρίς, για την εμφάνιση των δικών του δυνάμεων. Θα μπορούσε να ελέγχει το μυαλό βέβαια, όπως κι εκείνοι. Ήταν σίγουρο και αναπόφευκτο.
     Όταν ο γιος τους έγινε τεσσάρων και η μετάλλαξή του ακόμα δεν είχε κάνει την εμφάνισή της, ήταν και οι δύο ανακουφισμένοι παρά τα όσα έδειχναν στους άλλους. Ίσως είχε περάσει μια γενιά, όπως συνέβαινε σπάνια, αλλά συνέβαινε. Το παιδί τους δε θα χρειαζόταν να περάσει σκληρές ασκήσεις, συνεχείς ελέγχους και μια ζωή υπό αυστηρή παρακολούθηση, όπως γινόταν στην Ομοσπονδία και ειδικά στα ανώτερα στελέχη της. Και ο Στρατηγός ήταν φανερά απογοητευμένος αλλά τους είχε αφήσει στην ησυχία τους.
      Ένα χρόνο μετά, ανακάλυψαν ότι η δύναμη του Ίριαν είχε απλά αργήσει. Και ότι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο Ίριαν είχε μια άλλη δύναμη, διαφορετική από τη δική τους. Και άρχισαν επειγόντως να σχεδιάζουν την απόδρασή τους από το Σπράγκελ. Γιατί ο Ίριαν δεν ήταν τηλεπαθητικός αλλά ούτε και τηλεκινητικός. Είχε τη δύναμη του ελέγχου των στοιχείων.

     Η Μπένα πέρασε στην άλλη πλευρά και ξαφνικά βρέθηκε μέσα σε έναν πολύ μεγάλο θόλο από ημιδιάφανο υλικό, έκτασης μερικών δεκάδων τετραγωνικών μέτρων. Τους ήξερε αυτούς τους θόλους. Τους χρησιμοποιούσαν σε διάφορες ασκήσεις, κατά την εκπαίδευσή της ως στρατιωτικής νοσοκόμας στο Σπράγγελ. Γούρλωσε τα μάτια της κοιτώντας προς τα πάνω. Ο ουρανός του Λούντρι είχε γεμίσει μωβ ιριδίζουσες γραμμές. Ρωγμές στον περιβαλλοντικό θόλο, μέσα από τις οποίες περνούσε ο τοξικός αέρας του πλανήτη μέσα στο ελεγχόμενο περιβάλλον του νησιού. Είχε διαβάσει για τέτοιες περιπτώσεις αλλά δεν είχε δει ποτέ με τα μάτια της κάτι ανάλογο.
      "Γιατρός ή τεχνικός!;" την τρόμαξε μια φωνή μπροστά της. Κατέβασε πάλι το βλέμμα της και είδε έναν άντρα με ολόσωμη, πορτοκαλί στολή και κράνος.
"Νοσοκόμα..." μουρμούρισε και τον είδε να της δείχνει στα αριστερά της.
"Ζήτα τον Μπόστον, είναι ο επικεφαλής! Και φόρα αυτό, είναι προληπτικό!" της φώναξε και σχεδόν της πέταξε μια στολή σαν τη δική του, πριν τη σπρώξει ελαφρά για να μπορέσουν να περάσουν και οι υπόλοιποι που έρχονταν πίσω της από την πύλη της Πεπούγκ.
"Τον Μπόστον;" ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.
"Ναι, είναι ο επικεφαλής των γιατρών!"
     Καθώς ντυνόταν, παρατήρησε καλύτερα το χώρο γύρω της. Ο ένας θόλος είχε μια έξοδο σε διάδρομο, που οδηγούσε σε άλλο θόλο και αυτός στον επόμενο. Μπορούσε να διακρίνει τουλάχιστον άλλους τέσσερις και πιθανότατα υπήρχαν και άλλες διακλαδώσεις παραπέρα προς όλες τις κατευθύνσεις. Όσοι βρίσκονταν εκεί περπατούσαν γρήγορα, έβγαιναν και έμπαιναν από το διάδρομο. Πορτοκαλί στολές για το ιατρικό προσωπικό, γαλάζιες για τους τεχνικούς του υδρο-δικτύου και πράσινες για τους μηχανικούς του συστήματος λειτουργίας των θόλων. Οι υπόλοιπες ειδικότητες φορούσαν γκρι και καφέ.
     Η Ομοσπονδία είχε όλα τα στραβά του κόσμου. Αλλά η οργάνωση του στρατού της ήταν αξεπέραστη. Είχαν στήσει όλο αυτό σε ένα νησί με προφανώς διαρρηγμένο θόλο - αντίθετα με ό,τι πίστευε ο έξω κόσμος - μέσα σε μερικές ώρες. Έβαλε το κράνος της, άνοιξε το εξωτερικό μικρόφωνο και προχώρησε προς το σημείο που της υπέδειξε ο άγνωστος άνδρας.
"Ο Μπόστον;" είπε διστακτικά πλησιάζοντας και άλλους που φορούσαν το ίδιο χρώμα με εκείνη.
Το μικρόφωνό της ήταν καταλάθος ρυθμισμένο στη μεγαλύτερη ένταση και καμιά δεκαριά άτομα γύρισαν και την κοίταξαν ξαφνιασμένοι.
"Εδώ!" φώναξε ένας άνδρας από το δικό του μικρόφωνο.
Στεκόταν στο βάθος, πίσω από τους υπόλοιπους, σηκώνοντας το χέρι του για να τον δει.
"Γύρνα στην ενδο-επικοινωνία, το ιατρικό προσωπικό χρησιμοποιεί το κανάλι 52. Έλα να σε ενημερώσω!"
      Περπάτησε αργά, βρίζοντας από μέσα της. Δεν έπρεπε να είναι εδώ. Δεν έπρεπε να είχαν γίνει όλα αυτά. Όλα τα δελτία έλεγαν πως ο θόλος του Λούντρι ήταν εντάξει. Δεν έπρεπε να είναι εδώ. Έπρεπε να ψάχνει το γιο της τώρα, όχι να τριγυρνάει ανάμεσα σε Ομοσπονδιακούς. Δεν έπρεπε να πλησιάζει να μιλήσει στον Μπόστον, με τον οποίο είχαν μεγαλώσει μαζί και είχαν εκπαιδευτεί στην ίδια μονάδα. Και ήταν και μάρτυρας στο γάμο της. Και ο πιο κοντινός φίλος που είχαν εκείνη και ο Γκόραν, πριν πάει η παλιά τους ζωή στο διάολο.
"Όνομα και ιδιότητα" της είπε κοφτά, έχοντας την προσοχή του στραμμένη σε κάτι κούτες με αναπνευστήρες.
Η Μπένα προσπάθησε να μιλήσει σταθερά, αλλοιώνοντας τη φωνή της όσο μπορούσε χωρίς να ακούγεται ψεύτικη. Τι ευλογία που τα κράνη είχαν ειδικά φίλτρα για ομίχλη και χιονοθύελλες και το πρόσωπο της δε φαινόταν πολύ καθαρά από τους έξω.
"Μπένιζα Κάρλιν" είπε ανέκφραστα.
Τι ευλογία που το μικρό της όνομα ήταν αρκετά κοινό για να μη χρειάζεται να το αλλάζει συνέχεια και για να μην υποψιαστεί κάτι ο Μπόστον.
Έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα ακίνητος, κοιτώντας τις σημειώσεις του, σα να μην την είχε ακούσει.
"Γιατρός;" τη ρώτησε τελικά, στο ίδιο ύφος.
"Νοσοκόμα. Επίπεδο πρόσβασης 3. Δημοτικό Νοσοκομείο Σωτηρίας, Τομέας 32, Μπραντέτ."
"Ωραία. Λοιπόν, έχουμε ήδη 92 νεκρούς. Κυρίως άνθρωποι που βρίσκονταν εκτός οικισμών, μακριά από σημεία πρόσβασης σε στολές και αναπνευστήρες. Εκδρομείς, ορειβάτες και τα λοιπά, που δεν είχαν μαζί τους έστω είδη έκτακτης ανάγκης. Και μερικοί ηλικιωμένοι που χρησιμοποιούσαν παλιά συστήματα, υπολειτουργικά."
"Δεν τους κατηγορώ κύριε, έχει να συμβεί διάρρηξη θόλου..."
"...εκατό χρόνια. Ναι. Αλλά να που έγινε πάλι. Και οι νεκροί ίσως αυξηθούν, δεν έχουμε τελειώσει την έρευνα. Έχουμε εκατοντάδες με αναπνευστικά προβλήματα και δερματικές παθήσεις. Κάποιοι έχουν παρουσιάσει εγκαύματα και δεκάδες είναι ήδη στα χειρουργεία με ρήξη πνευμόνων και άλλων εσωτερικών οργάνων."
"Πού με θέλετε; Μήπως να πάρω μέρος στις έρευνες; Είμαι πλήρως εκπαιδευμένη στις πρώτες βοήθειες τέτοιας κατάστασης" είπε βιαστικά.
Έπρεπε να βγει από εκεί μέσα, να βρει επειγόντως το παιδί της. Ένιωθε να πνίγεται.
"Γύρνα στο κανάλι 85" της είπε ξαφνικά, αγγίζοντας το κουμπί στο πλάι του κράνους του.
Η Μπένα ακολούθησε ανήσυχη τις εντολές του.
"Τι πιστεύεις ότι το έκανε όλο αυτό;" τη ρώτησε ο Μπόστον, μόλις επιβεβαίωσε ότι ήταν μόνοι τους σε αυτή τη συχνότητα.
"Τι εννοείτε; Δεν ήταν σεισμός;"
"Ήταν σεισμός. Απλά ρωτάω τι πιστεύεις ότι προκάλεσε το σεισμό. Το Λούντρι δεν είχε ποτέ σεισμό. Οι ελάχιστες δονήσεις που μπορεί να παρουσιάζονταν εδώ ανά καιρούς, ήταν τόσο μικρές που με το ζόρι καταγράφονταν στο εργαστήριο γεωλογικών ερευνών του νησιού. Ακόμα και το ότι υπάρχει τέτοιο εργαστήριο εδώ, είναι σύνηθες αστείο στην Ομοσπονδία. Πάντα, πάντα αυτές οι δονήσεις προέρχονταν από άλλα επίκεντρα, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Και τώρα συνέβη κάτι τόσο καταστροφικό, που ράγισε το θόλο σχεδόν ανεπανόρθωτα."
"Σίγουρα, αλλά..."
"...κάτι τέτοιο, κάτι τόσο καταστροφικό σε οποιοδήποτε νησί, έχει να συμβεί εδώ και έναν αιώνα. Από την προηγούμενη φορά, που η Κοινότητα και η Ομοσπονδία παγίδευσαν τους μεταλλαγμένους των στοιχείων στα σχέδιά τους."
Η Μπένα ήταν σίγουρη πως είχε χλωμιάσει.
"Άρα...άρα πιστεύετε πως είναι κάποιος μεταλλαγμένος;" ρώτησε, προσπαθώντας να ηρεμήσει.
"Ξέρω πως είναι κάποιος μεταλλαγμένος των στοιχείων. Ξέρω πως είναι κάποιος που πιθανότατα παγιδεύτηκε με τον ίδιο τρόπο, όπως οι όμοιοί του πριν εκατό χρόνια. Γιατί νομίζεις ότι μιλάμε σε ιδιωτικό κανάλι;"
"Δε γνωρίζω κύριε."
"Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξαναδεί τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι με τη γη. Έχω δει παλιά, ερασιτεχνικά βίντεο με τις δυνάμεις τους να επηρρεάζουν το νερό ή τον αέρα. Μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκα και μερικά που έδειχναν τις ικανότητές τους με τα σπαρτά και τα δέντρα. Αλλά ποτέ κάτι τέτοιο. Ξέρω πια, λόγω του επιπέδου πρόσβασής μου σε κάποια απόρρητα αρχεία, ότι κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πριν εκατό χρόνια. Ο έλεγχος της γης ήταν πάντα το πιο ευαίσθητο κομμάτι της δύναμής τους και αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι δύο Αρχές του κόσμου μας για να τους διαλύσουν."
"Ναι, αλλά δεν είμαστε σίγουροι...πώς είστε τόσο σίγουρος...;"
     Η Μπένα δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε. Ήξερε κάπως κι εκείνη, με το που είδε το ραγισμένο θόλο του νησιού, ότι ο Ίριαν το είχε κάνει αυτό. Δεν τον είχε εκπαιδεύσει ποτέ σωστά, παρά μόνο στα βασικά για να μη θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του. Αλλά τίποτε παραπάνω, από φόβο μήπως τον καταλάβει κάποιος. Ήλπιζε, ενάντια σε όλα όσα είχε μάθει στη δική της εκπαίδευση, πως αν άφηνε τη δύναμή του ανεκμετάλλευτη, αυτή θα έσβηνε ή θα παρέμενε σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα του, όπως γινόταν στο μακρινό παρελθόν με όσους μεταλλαγμένους ενηλικιώνονταν και κατέληγαν "φυσιολογικοί". Όμως είχε κάνει λάθος. Ακόμα χειρότερα, είχε αγνοήσει ξανά όσα ήξερε και υποψιαζόταν, πιστεύοντας πως αν προσποιόταν αρκετά ότι όλα πηγαίνουν καλά, ηπαράστασή της θα γινόταν πραγματικότητα.
     Ο Ίριαν πιθανώς ξύπνησε όσο τον κουβαλούσαν. Είχε δει τη θεία του να ξεκοιλιάζεται μπροστά του. Ίσως ήταν πεπεισμένος πως και η μητέρα του ήταν νεκρή. Δεν είχε ιδέα τι είχαν προκαλέσει οι εικόνες και σκέψεις του περασμένου απογεύματος στο παιδικό μυαλό του. Δεν είχε ιδέα τι είχε προκαλέσει η ίδια, μεγαλώνοντάς τον για χρόνια στην άγνοια.
Αλλά ο Μπόστον γιατί της τα έλεγε όλα αυτά σε ιδιωτικό κανάλι;
      Η καρδιά της κόντευε να σκάσει μέσα στο στήθος της. Το παιδί της...το γλυκό, ευγενικό αγόρι της είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο πίεσης ώστε να προκαλέσει τόση ζημιά; Ακόμα κι αν κατάφερνε να τον σώσει, ακόμα κι αν κατάφερναν να βγουν ζωντανοί από το Λούντρι...πού θα πήγαιναν; Πού θα κρύβονταν; Πώς θα επιβίωνε ο Ίριαν από τις ενοχές του;
      "Εγώ είμαι σίγουρος" συνέχισε ο Μπόστον. "Γιατί οι κατάσκοποί μου στο στενό κύκλο του Στρατηγού, μου είπαν πως ο ίδιος βρίσκεται κρυφά εδώ, στο νησί. Και ψάχνει για ένα αγόρι, έναν δεκατριάχρονο μεταλλαγμένο των στοιχείων, που οι στρατιώτες του αιχμαλώτισαν εχθές σε κάποιο νησί της Κοινότητας και ταξίδευαν για να τον φέρουν στην Ομοσπονδία. Και το τελευταίο μήνυμά τους προς το Στρατηγό ήταν από το Λούντρι, λίγο πριν το σεισμό" είπε και γύρισε ξαφνικά και την κοίταξε. "Πίστευες ότι δε θα σε αναγνώριζα Μπένα; Πίστευες ότι δε θα καταλάβαινα το περπάτημα ή το στήσιμό σου επειδή σε κρύβει μια στολή ή επειδή έχω χρόνια να σε δω; Ή ότι δε θα άκουγα την πραγματική σου φωνή κάτω από την παράσταση που δίνεις για να μη σε αναγνωρίσω; Ή ότι δε θα θυμόμουν τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο προφέρεις το, κατά τα άλλα συνηθισμένο, όνομά σου; Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος σε μια ζωή, για να με κάνει να ξεχάσω εσένα και τον Γκόραν. Ήμουν ο μόνος που γνώριζε την αλήθεια για τον Ίριαν, πριν και από την αδελφή σου. Άφησα τον φίλο μου να πεθάνει, γιατί του υποσχέθηκα πως θα φροντίσω πρώτα εσένα και το γιο σας. Ή νομίζεις ότι κατάφερες να δραπετεύσεις από την Ομοσπονδία, μόνο με τη βοήθεια της δύναμής σου;"
Η Μπένα κοκκάλωσε.
"Μπόστον..." κατάφερε μόνο να ψελλίσει.
"Έπαιξα το ρόλο του προδομένου φίλου υπέροχα. Και ο πεθερός σου με είχε υπό συνεχή παρακολούθηση για μερικούς μήνες, αλλά μετά χαλάρωσε. Δε χρειαζόταν βέβαια να κρύβω και τίποτα ιδιαίτερο μετά την απόδρασή σας. Δεν είχα ιδέα που ήσασταν, αν ζούσατε ή όχι. Απλά φρόντιζα να μαθαίνω μέσω των κατασκόπων μου, αν εκείνος ανακάλυπτε κάτι για εσάς. Λίγες εβδομάδες πριν, του έστειλαν απόρρητο μήνυμα με κωδικό όνομα "Γκόραν". Και προχθές, έστειλε μια από τις καλύτερες ομάδες του στην Κοινότητα γιατί βρήκε επιτέλους αυτό που έψαχνε εδώ και χρόνια, όπως είπε. Τι στο διάολο συνέβη και σας ανακάλυψε; Πες μου" πλησίασε τη μάσκα του στη δική της.
Για λίγα δευτερόλεπτα το μόνο που ακουγόταν ήταν η γρήγορη αναπνοή της.
"Μίλα μου Μπένα. Ο Ίριαν βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Μπορεί να αναπνεύσει κανονικά τον δηλητηριασμένο αέρα, δεν κινδυνεύει η δική του ζωή, σίγουρα το καταλαβαίνεις αυτό. Αλλά είναι φοβισμένος και ίσως δεν έχει καν συνείδηση του τι κάνει. Μπορεί να θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Οι δυνάμεις του είναι ανεξέλεγκτες αυτή τη στιγμή και αν συνεχίσει να πειράζει τη γη, ο θόλος έξω θα πέσει τελείως και ούτε οι δικές μας εγκαταστάσεις θα αντέξουν. Οι δικοί μου τον ψάχνουν ήδη αλλά τώρα που είσαι κι εσύ εδώ, θα μπορέσεις να τον βρεις πιο γρήγορα" της είπε χαμηλόφωνα, παρ'όλο που ήταν μόνοι τους στο κανάλι.
"Δε θα μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά..." ψιθύρισε εκείνη σαν υπνωτισμένη. "Δεν υπάρχει ελπίδα τώρα πια..."
"...Μπένα!" της φώναξε και την άρπαξε από τα χέρια. "Σύνελθε. Ο Ίριαν σε χρειάζεται!"
      Κούνησε το κεφάλι της, σα να είχε μόλις ξυπνήσει. Του είπε τα πάντα, όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Όσα ήξερε για τις δυνάμεις του Ίριαν μέχρι τότε, όσα υπέθετε ότι είχαν συμβεί στην εκδρομή με το σχολείο του πριν λίγο καιρό, την επιδρομή στο σπίτι...τα πάντα.

     Οι μεταλλαγμένοι των στοιχείων δεν είχαν εξαφανιστεί τελείως, όπως πίστευαν οι περισσότεροι στη Ρουέθ. Μερικές δεκάδες απόγονοι παρέμεναν ακόμα σε αυτόν τον κόσμο. Και τους ελάχιστους που είχε βρει ο Στρατηγός δεν τους σκότωνε, όπως θα είχαν κάνει άλλοι αν τους έβρισκαν ή όπως είχαν κάνει άλλοι στο παρελθόν.
Είχε εξελιχθεί κι εκείνος μαζί με την τεχνολογία της Ομοσπονδίας του. Κάθε έναν ή μία που έβρισκε, τους έστελνε στα εργαστήρια των διυλιστηρίων, όπου αλυσοδένονταν στο εσωτερικό μιας μηχανής που ενεργοποιούσε βίαια τις δυνάμεις τους και τις κρατούσε μονίμως ενεργές. Και η μηχανή συνδεόταν με το κεντρικό διυλιστήριο.
      Τα τελευταία εικοσιδύο χρόνια, ο Στρατηγός δεν είχε ξοδέψει ούτε ένα μικρο-νόμισμα από τα λεφτά που πλήρωναν οι φορολογούμενοι της Ρουέθ, για τη διύλιση του νερού τους. Στην πραγματικότητα, το καθαρό νερό ολόκληρης της επικράτειας των νησιών είχε πληρωθεί στο μεγαλύτερο μέρος του, με τη ζωή εβδομηνταοχτώ ανδρών, γυναικών και παιδιών που βρέθηκαν φυλακισμένοι μέσα σε αυτή τη μηχανή.
Από τη στιγμή που ανακαλύπτονταν μέχρι την τελευταία τους πνοή, ζούσαν μόνιμα μέσα στη μηχανή και τρέφονταν μέσω ορών ενσωματωμένων στα συστήματά της. Δεν είχαν ακριβώς τις αισθήσεις τους, δεν είχαν ακριβώς συνείδηση για ό,τι τους συνέβαινε. Πονούσαν όμως και ούρλιαζαν. Όταν δεν ούρλιαζαν, μουρμούριζαν ακατάσχετα και ακατανόητα. Και τελικά πέθαιναν ξεχασμένοι, ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
     Η Μπένα και ο Γκόραν δεν ήξεραν ακόμα τότε, τι ακριβώς συνέβαινε μέσα στα εργαστήρια του Στρατηγού. Αλλά ήξεραν ότι δεν ήταν σίγουρα κάτι καλό. Και η δική τους αδιαφορία, η δική τους παθητική αδράνεια για οτιδήποτε συνέβαινε έξω από το καταπράσινο λιβάδι στο οποίο ζούσαν, έμοιαζε ξαφνικά το χειρότερο έγκλημα, όταν συνειδητοποίησαν ότι και το δικό τους παιδί ίσως κατέληγε εκεί μέσα.
     Ο παρανοϊκός πατέρας του Γκόραν είχε οδηγήσει στα εργαστήρια, παιδιά όχι πολύ μεγαλύτερα από τον Ίριαν τότε. Και υπήρχε η πιθανότητα να έκανε τα στραβά μάτια για τον εγγονό του, αλλά αυτή η πιθανότητα ήταν τόσο μικρή που δεν τους έκανε να διστάσουν ούτε για μια στιγμή. Θα έφευγαν από το Σπράγγελ το συντομότερο δυνατό. Τους πήρε αρκετούς μήνες να οργανώσουν μια τέτοια απόδραση, ζώντας κυριολεκτικά στην καρδιά της Ομοσπονδίας. Αλλά σχεδόν ένα χρόνο μετά, είχαν έτοιμα όσα χρειάζονταν.

     "Πάμε κάπου πιο ήρεμα για να μπορέσεις να συγκεντρωθείς. Να μιλήσω κι εγώ με την ομάδα μου" είπε ο Μπόστον και της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει σε μια σκηνή μερικά μέτρα παραπέρα, σε ένα ακόμα πιο απόμερο σημείο του συνθετικού θόλου.
"Τι ομάδα είναι αυτή; Είπες πριν, η ομάδα σου..." ρώτησε εκείνη μπερδεμένη, καθώς έμπαινε στη σκηνή.
Μέσα υπήρχε μόνο ένας θάλαμος βασικής απολύμανσης και περισσότερες κούτες.
"Αργότερα οι ιστορίες για το τι έκανε ο καθένας μας όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό" είπε δείχνοντας το θάλαμο και βγάζοντας τη μάσκα του "θα πήγαινε στους τελευταίους θόλους του συμπλέγματός μας, για να το χρησιμοποιούν όσοι έρχονταν απ'έξω. Έχουν αρκετούς εκεί ήδη και μας περίσσεψε αλλά ευτυχώς δεν το στείλαμε ακόμα πίσω. Είναι το μόνο μέρος, που μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη δύναμή σου για να βρεις τον Ίριαν χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι οι υπόλοιποι μεταλλαγμένοι της Ομοσπονδίας. Ακόμα κι αν σε καταλάβουν, δε θα μπορούν να σε εντοπίσουν. Μπορείς να τον βρεις σωστά; Θυμάμαι, όποιος μοιραζόταν το αίμα σου, μπορούσες-"
"-ναι, μπορώ" είπε εκείνη καχύποπτα, βγάζοντας τη δική της μάσκα. "Ήξερες ότι θα έρθω Μπόστον; Φαίνεται να τα έχεις σκεφτεί όλα."
      Σταμάτησε για λίγο και την κοίταξε μειδιάζοντας. "Όχι βέβαια. Από καθαρή τύχη βρίσκομαι εδώ ακόμα, έπρεπε να είχα φύγει για τα χειρουργεία εδώ και ώρα. Από καθαρή τύχη βρίσκομαι σε αυτήν την πύλη, ήρθα μόνο για να διορθώσω κάποια λάθη στις παραλαβές ιατρικών υλικών από την Πεπούγκ. Νόμιζα πως ήσουν νεκρή Μπένα. Όταν σιγουρεύτηκα πως ήταν ο Ίριαν που αιχμαλωτίστηκε από τους στρατιώτες του πεθερού σου, ήμουν σίγουρος πως ήσουν νεκρή. Η Μπένα που ήξερα εγώ, μόνο πάνω από το πτώμα της θα άφηνε κάποιον να πάρει το παιδί της."
"Αυτοί που ήρθαν στο σπίτι μου ήταν πράγματι από τις καλύτερες ομάδες του Στρατηγού..." απάντησε εκείνη ένοχα. "Πάνε τόσα χρόνια που μπλέχτηκα σε τέτοια μάχη και ήμουν μόνη μου. Η Μίνα όμως είναι νεκρή, τη σκότωσαν πρώτη και..." είπε και κατάπιε έναν λυγμό.
     Ο Μπόστον σήκωσε το χέρι του αλλά δίστασε και το μάζεψε αμέσως. Αναστέναξε.
"Είχα καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο με τους δικούς μου για να σώσουμε τον μικρό. Αλλά τώρα που είσαι εσύ εδώ, αλλάζω και το σχέδιο. Είμαι πολύ καλός στον αυτοσχεδιασμό" της απάντησε και χαμογέλασε.
"Ναι, το θυμάμαι αυτό" χαμογέλασε κι εκείνη. "Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω Μπόστον. Ζωντανό και με το μέρος μου."
"Πάντα, Μπένα. Πάντα με το μέρος σου. Έλα, μπες και ξεκίνα, μέχρι να επικοινωνήσω με τους δικούς μου."

συνεχίζεται

Α. Γάρδα

 

*Photo: Eden Project, Cornwall, UK

  Photo credit: wellywoman.wordpress.com