Μετάλλαξη (μέρος β')
Η Ρουέθ είναι ένα σύμπλεγμα 46 νησιών, διάσπαρτων σε έναν τεράστιο ωκεανό, καλυμμένων με θόλους τεχνητής ατμόσφαιρας. Ο αέρας και το νερό έξω από τους θόλους είναι πια τοξικά για τους ανθρώπους και τις περισσότερες μορφές ζωής.
Οι θόλοι και η λειτουργία τους είναι ιδιοκτησία και ευθύνη της Επιστημονικής Κοινότητας, ενώ το πόσιμο νερό - δηλαδή το νερό του ωκεανού, διυλισμένο δεκάδες φορές και εμπλουτισμένο με θρεπτικές ουσίες - προσφέρεται από τη Στρατιωτική Ομοσπονδία, στην οποία ανήκουν οι ειδικές εγκαταστάσεις διύλισης και το δίκτυο τροφοδότησης. Η διοίκηση των νησιών είναι μοιρασμένη, με 21 να ανήκουν στην Κοινότητα, 22 στην Ομοσπονδία και 3 να λειτουργούν υπό καθεστώς εκλεγμένης ολιγαρχίας, μερικώς ανεξάρτητης από τις άλλες δύο Αρχές. Κάθε νησί έχει από δύο έως τέσσερις πύλες, που οδηγούν στα διπλανά του νησιά και μία πύλη που οδηγεί στην Πεπούγκ, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος.
Η Μπένα έφτασε και στάθηκε στην άλλη άκρη του δάσους, που κατέληγε στην ανατολική παραλία του νησιού. Η Κοινότητα είχε ήδη ειδοποιηθεί για την έκρηξη του σπιτιού της. Μπορούσε να δει στη μεγάλη οθόνη δίπλα από την Πύλη, σε ζωντανή σύνδεση, τους πυροσβέστες να συνδέουν βιαστικά τους σωλήνες στους κρουνούς της περιοχής τους. Δε θα κατάφερναν και πολλά. Ο σκελετός ήταν όλος φτιαγμένος από ξύλο. Και μέχρι να βρουν τα πτώματα, να κάνουν ταυτοποίηση και να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά, είχε μπροστά της μία, ίσως δύο μέρες.
Ο λιγοστός κόσμος που περίμενε για να περάσει την Πύλη χάζευε την οθόνη, καθώς περίμεναν χωρισμένοι σε δυο ουρές, μπροστά από τα δύο γραφεία με τους ελεγκτές, σχεδόν υπνωτισμένοι από το θέαμα της πυρκαγιάς. Περπάτησε γρήγορα στο τσιμεντένιο μονοπάτι, τους προσπέρασε και στάθηκε δίπλα στον πρώτο της αριστερής σειράς, επιδεικνύοντας το μενταγιόν της στον ελεγκτή πίσω από το γραφείο στα δεξιά. Εκεί δεν περίμενε κανείς. Ο διπλανός της γύρισε και την κοίταξε ξινισμένος, περιμένοντας τον άλλο ελεγκτή να επιβεβαιώσει την απλή ταυτότητά του. Ο ελεγκτής στα δεξιά τής έκανε νόημα να πλησιάσει. Καθώς ακουμπούσε το μενταγιόν της στο μηχάνημα ενεργοποίησης, η Μπένα ξανακοίταξε την οθόνη.
"Πού είναι η φωτιά;" ρώτησε αδιάφορα.
"Στον τομέα 32, στην άλλη πλευρά του δάσους. Μένετε εκεί κοντά;"
"Εγώ είμαι στον 50" είπε το ψέμα, με την άνεση του ανθρώπου που ζούσε στο ψέμα.
Το μηχάνημα ενέκρινε την πρόσβαση. Ο ελεγκτής την ξανακοίταξε χαμογελώντας συμπονετικά.
"Έχετε κι εσείς ακόμα θέμα με την ηλεκτροδότηση εκεί;"
"Ε, όλοι δεν έχουν κάποια στιγμή; Τους τελευταίους μήνες, όλοι στο νησί έχουμε ξοδέψει το απόθεμα αερίου σχεδόν ενός χρόνου."
"Η Κοινότητα έβγαλε εχθές ανακοίνωση ότι βρήκαν το πρόβλημα στο δίκτυο του νησιού. Σε μερικές μέρες όλα θα επανέλθουν" είπε εκείνος και γύρισε ξαφνικά στην οθόνη. "Ελπίζω μόνο όποιοι ήταν μέσα να πρόλαβαν να βγουν" μουρμούρισε. "Έτοιμη, περάστε."
"Μακάρι να πρόλαβαν" απάντησε κι εκείνη ανέκφραστη. "Ευχαριστώ, καλό βράδυ."
Ανέβηκε τη ράμπα. Στην κορυφή της, πάνω σε μια μπετονένια εξέδρα, βρισκόταν η Πύλη. Ορθογώνια, με τέσσερα μέτρα ύψος και τρία πλάτος, φτιαγμένη από ένα κράμα μετάλλων πάχους τριάντα εκατοστών. Και όταν ήταν ενεργοποιημένη, όπως τώρα, εξέπεμπε ένα άτονο φως, σα να κοιτάς μια αναμμένη λάμπα πίσω από ένα θολό τζάμι. Η συγκεκριμένη, όπως και οι περισσότερες σε όλα τα νησιά, ήταν διπλής κατεύθυνσης αλλά μονής διεύθυνσης. Οδηγούσε από το νησί Μπραντέτ - το σπίτι της τα τελευταία πέντε χρόνια - στην Πεπούγκ και πίσω. Η Μπένα πέρασε αργά μέσα στο φως σα να βυθιζόταν σε γάλα, αφήνοντας τον πρώτο κύριο στην αριστερή σειρά να περιμένει ακόμα στον έλεγχο, ξεφυσώντας εκνευρισμένος.
Η Πεπούγκ είναι ένα από τα 3 νησιά που δεν ανήκουν στους Επιστήμονες ή τους Στρατιωτικούς και φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αγορά του συμπλέγματος με υπαίθριους πάγκους και καταστήματα, θέατρα και συναυλιακούς χώρους, γήπεδα και καζίνο, υπόγεια μπαράκια και ιδιωτικές λέσχες. Το συνονθύλευμα προιόντων και υπηρεσιών εκτείνεται σε όλη σχεδόν την έκταση του νησιού, με ελάχιστες εξαιρέσεις μικρών γειτονιών στις παραλίες της.
Εκεί μένουν πολλοί από τους εμπόρους που δεν εμπορεύονται σπαρτά και ζώα και αρκετοί καλλιτέχνες, που θέλουν ησυχία όταν δεν εργάζονται αλλά θέλουν να βρίσκονται σε απόσταση μόλις λίγων λεπτών από κάθε εκδήλωση, δράση και γιορτή που συμβαίνουν καθημερινά στην Πεπούγκ. Το νησί έχει επίσης τις περισσότερες Πύλες. Όποιος βρεθεί στην αγορά μπορεί να πάει σχεδόν παντού, με εξαίρεση τα δύο νησιά-αρχηγεία της Κοινότητας και της Ομοσπονδίας και τα δύο νησιά όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις για τη λειτουργία των θόλων και των διυλιστηρίων νερού αντίστοιχα.
Η Μπένα βγήκε από την Πύλη με τα μάτια κλειστά και αμέσως τα ρουθούνια της γέμισαν από τη μυρωδιά κανέλας και πιπεριού. Στάθηκε για λίγο ακίνητη. Για πρώτη φορά στη ζωή της, το πέρασμά της από ένα νησί σε άλλο, δεν είχε καταγραφεί ονομαστικά - έστω και ψεύτικο όνομα. Ήταν πια μία από τις μερικές χιλιάδες ανθρώπων μέσα στις δεκάδες εκατομμυρίων, που μπορούσε να ταξιδέψει σχεδόν παντού χωρίς κανέναν περαιτέρω έλεγχο. Απλά θα περνούσε το μενταγιόν της από τα ειδικά μηχανήματα, θα άκουγε τον βαθύ ήχο της έγκρισης και θα προχωρούσε. Χαλάλι οι χάρες, χαλάλι τα χρήματα, χαλάλι το ρίσκο της συχνής χρήσης της δύναμής της. Για ένα δευτερόλεπτο - και ήταν αρκετό - δε σκέφτηκε τίποτε άλλο. Καμία υποχρέωση, καμία βιασύνη, καμία έννοια ή ανησυχία. Όσο διήρκεσε αυτό το δευτερόλεπτο, ήταν πλήρως ελεύθερη.
Και αμέσως μετά, ένιωσε να τη σπρώχνουν βίαια. Ο κύριος που περίμενε στην αριστερή σειρά της άλλης πλευράς, πέρασε κι εκείνος την Πύλη και έπεσε επάνω της. Σα να έβλεπε όνειρο, γύρισε αργά και τον είδε να της κάνει χειρονομίες και να φωνάζει αλλά η φωνή του ακουγόταν μπουκωμένη, η εικόνα του θολή. Σα να ήταν εκείνη ένα περίεργο πλάσμα φυλακισμένο μέσα σε ενυδρείο και εκείνος απ'έξω.
Όταν όλα γύρισαν στο φυσικό τους ρυθμό και ένταση, ο κύριος την είχε ήδη προσπεράσει, κατέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και χάθηκε στο πλήθος της αγοράς. Οι μυρωδιές και τα χρώματα πολλαπλασιαστήκανε. Μπαχάρια και κρέατα, ψάρια και λαχανικά, λάδια και αρωματικοί καπνοί. Η θερμοκρασία εδώ ήταν τελείως διαφορετική από το Μπραντέτ, που τώρα περνούσε το χειμώνα του. Στην Πεπούγκ δεν είχε σχεδόν ποτέ άσχημο καιρό. Εάν υπήρχε ανάγκη ή λαϊκή επιθυμία για βροχή, συννεφιά ή κρύους ανέμους, οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι ενημέρωναν μέσω ειδικού ηλεκτρονικού συστήματος τη Γερουσία που διοικούσε τα 3 ανεξάρτητα νησιά και εκείνοι διαμόρφωναν αναλόγως τη λειτουργία του θόλου. Κατά τα άλλα, ο καιρός μέρα-νύχτα ήταν αυτός ενός δροσερού, καλοκαιρινού απογεύματος.
Έβγαλε το μπουφάν της και φόρεσε το σακίδιό της πάνω στο στήθος της, για να αποφύγει να της κλέψουν οτιδήποτε από μέσα χωρίς να το καταλάβει. Ανακατεύτηκε κι εκείνη με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω της. Στο δρόμο της πέρασε πάγκους με τρόφιμα και ζεστά ροφήματα και ύστερα όλα τα μικρά και μεγάλα εστιατόρια. Πέρασε τα μαγαζιά των τεχνιτών, τα ξυλουργεία και τα σιδηρουργεία με το μόνιμο ήχο ενός υπόκωφου βόμβου, τη γλυκιά μυρωδιά από ροκανίδια και τρίμματα μετάλλου και την ελαφριά ομίχλη γύρω τους, παρά τα τεράστια μπουριά στην περιοχή που μάζευαν τη σκόνη, στέλνοντάς την έξω από τους θόλους.
Έστριψε σε ένα στενό και βρέθηκε σε μια πιο ήρεμη συνοικία, όπου βρίσκονταν τα υφασματάδικα με τις μεγάλες εσωτερικές αυλές τους, μονίμως βρεγμένες και πολύχρωμες, βαμμένες από τα χρώματα των υφασμάτων που έσταζαν στεγνώνοντας, απλωμένα τρία μέτρα ψηλά. Και στην επόμενη συνοικία πάλι ένταση, στα μαγαζιά με τα συνθετικά ρούχα και τις στολές νανοτεχνολογίας και τα κομμωτήρια και τα στούντιο τατουάζ.
Μισή ώρα αργότερα μπήκε στη Συνοικία των Σκιών. Εκεί βρίσκονταν τα οπλοπωλεία και πολλά από τα καταστήματα χημικών και φαρμακευτικών ουσιών, τα οποία διέθεταν χωρίς καμία εξαίρεση κρυφές αυλές, που οδηγούσαν σε δεύτερα μαγαζιά με αυτοσχέδια πορνεία, ναρκωτικά, κλεμμένα και γενικά οτιδήποτε κυκλοφορούσε στη μαύρη αγορά.
Χτύπησε την πόρτα ενός μικροεμπόρου - σε αυτή τη συνοικία όλες οι πόρτες ήταν μονίμως κλειστές - που είχε στη βιτρίνα του λεπίδες, υλικά ακονίσματος, "μαγειρικά" μαχαίρια και σχοινιά, παντός είδους και πάχους. Όλα φαινομενικά παλιά και παρακμιακά, σκονισμένα και στομωμένα. Έμοιαζε σα να ήταν κλειστό για χρόνια και η Μπένα ρουθούνισε χαμογελώντας. Ένα στενό πορτάκι στο πάνω μέρος της εισόδου άνοιξε απότομα και δυο γαλάζια μάτια την κοίταξαν για μερικά δευτερόλεπτα πριν την αναγνωρίσουν. Η πόρτα άνοιξε διάπλατα, αποκαλύπτοντας έναν μεσήλικα νάνο που μόλις είχε κατέβει από ένα μεταλλικό σκαμπό.
"Μπένα! Τι έκπληξη!"
"Κλιφ, έλεος, χαμήλωσε τη φωνή σου."
"Α, μην ανησυχείς, δεν είναι κανείς εδώ γύρω" της είπε απαξιωτικά και κατέβηκε, τραβώντας το σκαμπό για να της ανοίξει δρόμο να περάσει. "Ο Μερλ κάνει πάρτυ στο πορνείο του, ένα από τα κορίτσια του έχει γενέθλια - το καλύτερο κορίτσι για να ακριβολογώ, του 'βγαλε όλα τα έξοδα του προηγούμενου τριμήνου πάνω στο κρεβάτι της, αλλιώς ένα κεράκι θα 'σβηνε κι αυτό με το ζόρι, όπως ξέρεις. Όλη η γειτονιά είναι εκεί."
"Μάλιστα" είπε εκείνη ειρωνικά.
"Μη στραβώνεις. Σκέψου, μπορεί να κατέληγες μια από τα κορίτσια του κι εσύ, αν είχε πάρει χαμπάρι από την αρχή ποια είσαι. Γιατί ξέρεις πόσο πληρώνεται μια νύχτα με μεταλλαγμένους, αν τους ναρκώσεις σωστά. Αλλά φαινόσουν...καλή κοπέλα. Και είχες και το παιδί...κι ο Μερλ είναι τσιφούτης, αλλά δεν είναι κακός. Σε σχέση με τους υπόλοιπους εδώ δηλαδή. Όταν έμαθε τελικά την αλήθεια για εσάς, σας αγαπούσε ήδη πολύ και ήθελε ειλικρινά να σας προστατέψει, ξέρεις."
"Ξέρω."
"Και θα σας προστάτευε, ό,τι κι αν γινόταν. Δε χρειαζόταν να φύγετε. Δεν είμαστε και τίποτε εγκληματίες σαν τους άλλους εδώ γύρω, όπως ξέρεις."
"Τα έχουμε ξαναπεί."
"Θα στα λέω κάθε φορά που σε βλέπω, που δεν είναι και συχνά βέβαια. Δεν είναι ότι σε κουράζω κιόλας. Θες καφέ;"
"Ναι."
Καθώς έβγαιναν στην αυλή πίσω από το κατάστημα, ξαφνικά ο Κλιφ σταμάτησε μπροστά της και γύρισε και την κοίταξε. Ήταν απόλυτα σοβαρός.
"Τι συνέβη;"
Η Μπένα ξεφύσηξε. Ένιωθε κουρασμένη και - αν και δε θα το παραδεχόταν με λόγια - απόλυτα απελπισμένη. Ό,τι είχε συμβεί τις προηγούμενες ώρες, έσκασε ξανά στο μυαλό και το σώμα της σαν πυροτέχνημα, ρουφώντας τώρα όση ενέργεια είχε κρατήσει μέχρι να βρεθεί κάπου όπου θα ήταν ασφαλής.
"Οι Στρατιωτικοί μας βρήκαν...ήρθαν μόνο με μαχαίρια, για να μην ακουστούν στους γείτονες...δολοφόνησαν τη Μίνα και πήραν τον Ίριαν. Σκότωσα τέσσερις, αλλά δύο μου ξέφυγαν και πήραν το παιδί μου...δεν ήρθαν για να μας σκοτώσουν όλους, ήρθαν για να πάρουνν το παιδί μου Κλιφ..."
"Μην πεις άλλη κουβέντα. Κάτσε εκεί, στην πολυθρόνα. Πάω να φέρω τον Μερλ."
"Κλιφ..."
"...κάτσε και μη μιλάς. Παίρνε ανάσες μέχρι να γυρίσω."
Έφυγε τρέχοντας. Και εκείνη έκανε όπως της είπε.
Λίγη ώρα αργότερα, κάθονταν και οι τρεις κατάχαμα στο πλακόστρωτο της αυλής. Ο ηλικιωμένος Κλιφ με τα φουντωτά, κόκκινα μαλλιά και τα βαμμένα πολύχρωμα νύχια. Η Μπένα με το μόνιμα σοβαρό και ανήσυχο ύφος, το λευκό δέρμα και τα κατακόκκινα μάγουλα. Και ο Μερλ, ένας σαραντάρης, μελαχροινός πολυλογάς λίγο πιο ψηλός από το νάνο, με τσουπωτή κοιλίτσα και πλακουτσωτή μύτη.
"Λοιπόν, μη χάνουμε χρόνο. Κλιφ, φέρε το χάρτη των Πυλών."
"Όχι, άστο. Έχω μαζί μου" είπε ξέπνοα η Μπένα.
Έπαιρνε συνεχώς βαθιές ανάσες πριν αρθρώσει τις φράσεις της. Άπλωσε το χάρτη ανάμεσά τους.
"Τους κυνήγησα έξω από το σπίτι, όπου και με χτύπησαν και έπεσα αναίσθητη. Δεν ξέρω από ποια πύλη της Μπραντέτ έφυγαν αλλά δε νομίζω να ήρθαν από εδώ."
"Σίγουρα όχι. Δύο Στρατιωτικοί να κουβαλάνε ένα παιδί...και είπες ότι τον έναν τον χτύπησες στο πρόσωπο...;"
"...τη γυναίκα χτύπησα στο πρόσωπο."
"Όπως και να'χει, σίγουρα θα είχαμε ακούσει κάτι" είπε ο Κλιφ.
"Ω, βέβαια, θα είχε γίνει σαματάς" επιβεβαίωσε ο Μερλ. "Άσε που δε θα είχε νόημα να έρθουν από εδώ. Αν έχουν μενταγιόν ελεύθερης πρόσβασης και σίγουρα θα τους είχαν δώσει οι δικοί τους για τέτοια αποστολή...θα πήγαν από τη βόρεια Πύλη του Μπραντέτ. Ναι, σίγουρα" έδειξε στο χάρτη. "Να βγουν στο Άνχελ, να περάσουν στο Μπίκου, μετά Τούπελοφ και μετά να μπουν στη δικαιοδοσία της Ομοσπονδίας, στο Λούντρι. Μεγαλύτερη διαδρομή, αλλά είναι και τα τέσσερα μικρά νησιά, με λίγη κίνηση και μηδαμινό έλεγχο, ακόμα και χωρίς μενταγιόν. Αφού προφανώς πηγαίνουν στα Κεντρικά της Ομοσπονδίας, είναι ο καλύτερος δρόμος για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι Επιστήμονες ότι μπήκανε και κλέψανε κάποιον από την περιοχή τους."
"Έχεις δίκιο, τώρα που το κοιτάω...γενικά είναι καλή διαδρομή για να ταξιδέψουν σχετικά ανενόχλητοι. Αλλά όχι στα Κεντρικά" απάντησε ξερά η Μπένα. "Πάνε σίγουρα στο Κάμπλαρ."
"Αποκλείεται. Τι να κάνουν εκεί; Ο Ίριαν είναι εγγονός του Στρατηγού, γιος του μακαρίτη του μοναχογιού του. Τον ψάχνει τόσα χρόνια. Θα τον πάνε στα Κεντρικά να δει τον γλυκό του τον παππούλη, για ποιο λόγο να τον τρέχουν στα διυλιστήρια;" ο Μερλ ξέρασε όση ειρωνεία είχε μέσα του σε αυτή τη φράση.
Ο Στρατηγός της Ομοσπονδίας ήταν πασίγνωστος για την σκληρότητά του, ακόμα και προς την οικογένειά του. Μια νυν και μια πρώην σύζυγος, τέσσερα παιδιά - πέντε, με το μοναχογιό που έχασε πριν κάποια χρόνια - και δέκα εγγόνια. Όλοι τους είχαν υποφέρει τρομερά από την ψυχολογική και πολλές φορές σωματική του κακοποίηση.
"Χέστηκε ο παππούλης του" επέμεινε η Μπένα. "Τον θέλει στο Κάμπλαρ, για να τον δοκιμάσει."
Οι δύο άντρες την κοίταξαν απορημένοι για λίγο, αλλά ο Κλιφ ήταν πάντα πιο εύστροφος.
"Μπένα...ποια είναι η μετάλλαξη του Ίριαν;"
"Τι λες μωρέ κι εσύ, τα έχεις παίξει ξεμωραμένε κοντέ;" χασκογέλασε ο Μερλ. "Η μάνα του παίζει με το μυαλό - χωρίς παρεξήγηση αλλά μην τα ωραιοποιούμε, αυτό κάνεις αγαπητή μου - το ίδιο και ο μακαρίτης ο πατέρας του. Μπλε και μπλε βγάζει μπλε, όχι κίτρινο. Καλά τα λέω;" γύρισε και την κοίταξε, αναμένοντας κάποια αντίστοιχα κοροϊδευτική απάντηση προς τον Κλιφ και από μέρους της.
Αλλά εκείνη δε μίλησε. Και ο Κλιφ δεν του απάντησε. Απλά κοιτάζονταν μεταξύ τους. Και όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, ο Μερλ ξανάπαιζε το τελευταίο κομμάτι της συζήτησης και πήρε στροφές επιτέλους. Γούρλωσε τα μάτια του, άνοιξε το στόμα του αλλά δεν πρόλαβε να πει κουβέντα. Ο Κλιφ του έχωσε μία σφαλιάρα στο σβέρκο και γύρισε πάλι σε εκείνη.
"Πότε το κατάλαβες ότι είχε άλλη μετάλλαξη από εσάς; Ότι είχε τη συγκεκριμένη μετάλλαξη;"
"Το καταλάβαμε με τον πατέρα του, όταν ήταν πέντε χρονών. Τρώγαμε όλοι μαζί και επέμενε ότι το νερό στο ποτήρι του δεν ήταν καθαρό. Προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε ότι ήταν μια χαρά και στο τέλος, αφού χτύπησε τα χέρια του στο τραπέζι, τα τέντωσε προς το ποτήρι. Το νερό βγήκε από το ποτήρι, αιωρήθηκε στον αέρα και ύστερα χωρίστηκε σε νερό και μια αχνή, λευκή σκόνη, σαν πούδρα. Το νερό ξαναμπήκε στο ποτήρι και η πούδρα έπεσε στο τραπέζι. Ύστερα ο Ίριαν ηρέμησε, πήρε το ποτήρι του και ήπιε. Η πούδρα δεν ήταν κάτι τοξικό, απλά υπολείμματα από τις σωληνώσεις του δικτύου, το ελέγξαμε μετά."
Ο Μερλ είχε ξαναπάρει το χαζεμένο ύφος όπως και πριν. Η Μπένα συνέχισε.
"Και το έκανε αρκετές φορές μετά. Και ο Στρατηγός το έμαθε κάπως, παρ'όλο που είμασταν σίγουροι ότι δεν τον είχε δει κανείς. Νομίζαμε δηλαδή ότι δεν τον είχαν δει. Ο πεθερός μου δε μας κυνηγάει τόσα χρόνια, απλά γιατί πήρα το παιδί και έφυγα και απλά γιατί ήθελε τον εγγονό του πάλι κοντά του. Ο άντρας μου πέθανε γιατί δεν ήθελε να παραδώσει το γιό του στον Στρατηγό, για να τον κάνει πειραματόζωο. Και εγώ έφυγα αμέσως μετά το θάνατό του, μαζί με τη Μίνα και τον Ίριαν, για να μην καταλήξουμε εμείς νεκρές και ο Ίριαν κλεισμένος σε ένα εργαστήρι για το υπόλοιπο της ζωής του."
"Γιατί Μπένα; Γιατί δε μας είπες όλη την αλήθεια, όταν μάθαμε ποιοι είστε; Ήξερες, μπορούσες να καταλάβεις με τις δυνάμεις σου ότι δε θέλαμε να σας κάνουμε κακό."
"Δεν υπήρχε λόγος να αποκαλύψω κάτι τέτοιο. Και ο Ίριαν δεν το είχε ξανακάνει τόσα χρόνια."
Έμειναν σιωπηλοί για λίγα λεπτά.
"Πφφφφ" ξεφύσηξε ο Κλιφ "μάλιστα. Και πώς τον πήραν χαμπάρι τώρα;"
"Υποψιάζομαι ότι έκανε κάποια χαζομάρα για να εντυπωσιάσει τους φίλους του δυο μήνες πριν, όταν πήγαν εκδρομή με το σχολείο στο Μέσμπον."
"Σε νησί των Στρατιωτικών, με προσωρινό τσιπ βίντεο-παρακολούθησης στην ταυτότητα. Πολύ ωραία" συμπλήρωσε ειρωνικά ο νάνος.
"Οι δάσκαλοί του δε μου είπαν τίποτα και δεν προέκυψε κανένα θέμα με τα παιδιά, προφανώς νόμιζαν ότι έκανε κάποιο κόλπο. Και εκείνος δε μου είπε λέξη, δεν ξέρω καν αν υποθέτω σωστά. Απλά συνειδητοποίησα ότι ήταν η μόνη μέρα που βρέθηκε, χωρίς εμένα ή τη Μίνα, σε στρατιωτικό έδαφος. Και ήξερε ότι δεν έπρεπε να πει λέξη για το ότι είναι μεταλλαγμένος, πόσο μάλλον για το ποια είναι η μετάλλαξή του. Αλλά είναι δεκατριών πια και δεν έχω ιδέα τι στο καλό έχει μέσα στο κεφάλι του σε αυτή τη φάση. Ή μάλλον ξέρω, έχει έναν απρόβλεπτο χαμό."
"Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να μπεις στα διυλιστήρια, πιο εύκολο είναι να μπεις στα Κεντρικά του Στρατού."
"Γι'αυτό ήρθα εδώ. Είστε οι μόνοι που εμπιστεύομαι, αλλά εσύ Κλιφ είσαι και ο μόνος που μου απέμεινε να μου χρωστάει χάρη. Οι Επιστήμονες θα μαζέψουν στοιχεία από το σπίτι στο Μπραντέτ, θα κάνουν έρευνα. Δεν ξέρουν τις πραγματικές μας ταυτότητες, αλλά θα δουν ότι εγώ και ο γιος μου λείπουμε και θα δουν ότι περισσεύουν μερικά πτώματα που πιθανότατα δε θα μπορούν να τα αναγνωρίσουν από τις βάσεις δεδομένων τους. Θα καταλάβουν ότι είναι Στρατιωτικοί. Θα μιλήσουν με την Ομοσπονδία. Ακόμα κι αν η Ομοσπονδία δεν καταφέρει να τους στρέψει εναντίον μου με κάποιο τρόπο και η Κοινότητα θεωρήσει ότι έχουν απαγάγει και τους δυο μας και μας αναζητήσει για να μας σώσει, ο στρατός θα ανεβάσει το επίπεδο ασφαλείας στα νησιά του και θα εξαφανίσουν τον Ίριαν μέχρι νεωτέρας, ενώ θα παριστάνουν ότι συνεργάζονται. Που σημαίνει ότι πρέπει να τον βρω μέσα στις επόμενες μέρες, πριν η έρευνα της Κοινότητας καταλήξει σε επίσημο πόρισμα. Όσο ακόμα δε μας αναζητά κανείς, είτε σα θύματα είτε σαν κατηγορούμενους, να τον βρω και να εξαφανιστούμε πάλι. Έχω ήδη καινούριες ταυτότητες, καλύτερες από τις προηγούμενες, μου τις έφτιαξαν στο Λίοκορ."
"Ίσως έπρεπε να μην έρθεις εδώ καθόλου. Ίσως έπρεπε να τους ακολουθήσεις αμέσως μόλις ανέκτησες τις αισθήσεις σου. Να τους προλάβεις στο δρόμο, πριν μπουν σε στρατιωτικό έδαφος."
"Έμεινα αρκετή ώρα αναίσθητη Μερλ. Και όταν ξύπνησα ήμουν τόσο σοκαρισμένη, που δε μπορούσα να κουνηθώ. Η Μίνα ήταν νεκρή. Και κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου έπαιζε η πληροφορία ότι τον Ίριαν τον θέλουν ζωντανό άρα δεν κινδύνευε άμεσα. Έπρεπε κάπως να βρω δύναμη να κουνηθώ. Εκπαιδευόμουν από παιδί όταν ζούσα στην Ομοσπονδία, έχω ξανασκοτώσει και το ξέρεις. Αλλά αυτό που συνέβη μέσα στο σπίτι..."
"Συγγνώμη, έχεις δίκιο. Δεν έχω ιδέα τι πέρασες, συγγνώμη. Λοιπόν, για να μη λέω βλακείες ας επικεντρωθούμε στο πώς θα φτάσεις..." είπε αλλά ξαφνικά σταμάτησε. "Μισό λεπτό. Είπαμε, αν δεν ήρθαν από την αγορά τότε σίγουρα πήγαν βόρεια. Άνχελ, Μπίκου και μετά..."σκέφτηκε για λίγο.
Σηκώθηκε και έτρεξε προς την έξοδο του μαγαζιού. "Έρχομαι!" φώναξε. Μερικά λεπτά αργότερα βγήκε ξανά στην αυλή, χαμογελώντας αυτάρεσκα.
"Αρχικά, θα ξαναπώ συγγνώμη γιατί αυτό που θα σας πω το ήξερα από πριν, αλλά δεν είχα δώσει σημασία στην πληροφορία. Είμαι ηλίθιος, το ξέρω. Δευτερευόντως, πριν πόσες ώρες υπολογίζεις ότι πέρασαν τη βόρεια πύλη του Μπραντέτ;"
"Τι ώρα είναι τώρα;"
"Έντεκα και τέταρτο."
"Πριν πόσες ώρες...περίμενε, βγήκα να κυνηγήσω τους δύο που πήραν τον Ίριαν και άκουσα το ρολόι του σπιτιού να χτυπάει, το είχε ρυθμίσει η Μίνα κάθε μέρα στις 18.30 για να θυμάται να παίρνει τις βιταμίνες της. Θα ήθελαν οπωσδήποτε άλλη μισή ώρα για να φτάσουν στη βόρεια Πύλη, οπότε 19.00 με 19.30 πρέπει να πέρασαν στο Άνχελ."
"Εξαιρετικά! Σήμερα στις 20.30 έγινε σεισμός στο Λούντρι. Δε φαίνεται να υπάρχει ζημιά στο θόλο του σύμφωνα με το δελτίο ειδήσεων αλλά, όπως πάντα σε τέτοιες επείγουσες περιπτώσεις, έκλεισαν όλες οι πύλες του όπως και οι πύλες των διπλανών νησιών του για 24 ώρες. Μέχρι εκείνη την ώρα θα πρόλαβαν να μπουν στο Τούπελοφ. Θα έχουν πιθανότατα τον μικρό αναίσθητο για να μην προβάλλει αντίσταση και προφανώς θα του έχουν ψεύτικη στρατιωτική ταυτότητα για να μην έχουν θέμα στις Πύλες. Μπορεί να έχουν μενταγιόν, αλλά δεν είναι καθημερινό το θέαμα δύο ανθρώπων να κουβαλάνε έναν άλλον, σίγουρα θα τους ρωτήσουν στον έλεγχο τι συμβαίνει. Θα χάσουν χρόνο, παρ'όλα αυτά από το Άνχελ για το Μπίκου και από το Μπίκου για το Τούπελοφ είναι κοντινές οι αποστάσεις. Αλλά..."
"...μέχρι τις 20.30" συνέχισε ο Κλιφ "δύσκολα θα πρόλαβαν να βγουν από το Τούπελοφ. Και ακόμα κι αν πρόλαβαν, σίγουρα θα αποκλείστηκαν στο Λούντρι! Μερλ, είσαι ιδιοφυία! Βασικά όχι, είσαι ηλίθιος, έχεις δίκιο. Αλλά δεν έχει σημασία, τουλάχιστον το θυμήθηκες και το συνέδεσες!"
"Σε ευχαριστώ Κλιφ, κι εγώ σ'αγαπώ. Λοιπόν, το θέμα είναι ότι οι Πύλες δεν είναι ακριβώς κλειστές. Απλά απαγορεύεται η πρόσβαση σε οποιονδήποτε εκτός από τεχνικούς του υδρο-δικτύου για να ελέγξουν τους σωλήνες, προφανώς τεχνικούς της Κοινότητας για τους θόλους, ιατρικό προσωπικό και κάποιες άλλες ειδικότητες που δε θυμάμαι τώρα αλλά είναι χρήσιμες σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν βρούμε ίσως κάποιον να μας φτιάξει στα γρήγορα μια ταυτότητα..."
Η Μπένα σηκώθηκε, έτρεξε και τον αγκάλιασε.
"Μερλ, μπορεί να αλλάζω όνομα όσες φορές έχω αλλάξει ταυτότητα αλλά ποτέ δεν αλλάζω επάγγελμα."
"Τι εννοείς;"
"Νοσοκόμα βλαμμένε" γέλασε ο Κλιφ. "Είναι νοσοκόμα, τίποτα δε θυμάσαι πια;"
Οι θόλοι και η λειτουργία τους είναι ιδιοκτησία και ευθύνη της Επιστημονικής Κοινότητας, ενώ το πόσιμο νερό - δηλαδή το νερό του ωκεανού, διυλισμένο δεκάδες φορές και εμπλουτισμένο με θρεπτικές ουσίες - προσφέρεται από τη Στρατιωτική Ομοσπονδία, στην οποία ανήκουν οι ειδικές εγκαταστάσεις διύλισης και το δίκτυο τροφοδότησης. Η διοίκηση των νησιών είναι μοιρασμένη, με 21 να ανήκουν στην Κοινότητα, 22 στην Ομοσπονδία και 3 να λειτουργούν υπό καθεστώς εκλεγμένης ολιγαρχίας, μερικώς ανεξάρτητης από τις άλλες δύο Αρχές. Κάθε νησί έχει από δύο έως τέσσερις πύλες, που οδηγούν στα διπλανά του νησιά και μία πύλη που οδηγεί στην Πεπούγκ, το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος.
Η Μπένα έφτασε και στάθηκε στην άλλη άκρη του δάσους, που κατέληγε στην ανατολική παραλία του νησιού. Η Κοινότητα είχε ήδη ειδοποιηθεί για την έκρηξη του σπιτιού της. Μπορούσε να δει στη μεγάλη οθόνη δίπλα από την Πύλη, σε ζωντανή σύνδεση, τους πυροσβέστες να συνδέουν βιαστικά τους σωλήνες στους κρουνούς της περιοχής τους. Δε θα κατάφερναν και πολλά. Ο σκελετός ήταν όλος φτιαγμένος από ξύλο. Και μέχρι να βρουν τα πτώματα, να κάνουν ταυτοποίηση και να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά, είχε μπροστά της μία, ίσως δύο μέρες.
Ο λιγοστός κόσμος που περίμενε για να περάσει την Πύλη χάζευε την οθόνη, καθώς περίμεναν χωρισμένοι σε δυο ουρές, μπροστά από τα δύο γραφεία με τους ελεγκτές, σχεδόν υπνωτισμένοι από το θέαμα της πυρκαγιάς. Περπάτησε γρήγορα στο τσιμεντένιο μονοπάτι, τους προσπέρασε και στάθηκε δίπλα στον πρώτο της αριστερής σειράς, επιδεικνύοντας το μενταγιόν της στον ελεγκτή πίσω από το γραφείο στα δεξιά. Εκεί δεν περίμενε κανείς. Ο διπλανός της γύρισε και την κοίταξε ξινισμένος, περιμένοντας τον άλλο ελεγκτή να επιβεβαιώσει την απλή ταυτότητά του. Ο ελεγκτής στα δεξιά τής έκανε νόημα να πλησιάσει. Καθώς ακουμπούσε το μενταγιόν της στο μηχάνημα ενεργοποίησης, η Μπένα ξανακοίταξε την οθόνη.
"Πού είναι η φωτιά;" ρώτησε αδιάφορα.
"Στον τομέα 32, στην άλλη πλευρά του δάσους. Μένετε εκεί κοντά;"
"Εγώ είμαι στον 50" είπε το ψέμα, με την άνεση του ανθρώπου που ζούσε στο ψέμα.
Το μηχάνημα ενέκρινε την πρόσβαση. Ο ελεγκτής την ξανακοίταξε χαμογελώντας συμπονετικά.
"Έχετε κι εσείς ακόμα θέμα με την ηλεκτροδότηση εκεί;"
"Ε, όλοι δεν έχουν κάποια στιγμή; Τους τελευταίους μήνες, όλοι στο νησί έχουμε ξοδέψει το απόθεμα αερίου σχεδόν ενός χρόνου."
"Η Κοινότητα έβγαλε εχθές ανακοίνωση ότι βρήκαν το πρόβλημα στο δίκτυο του νησιού. Σε μερικές μέρες όλα θα επανέλθουν" είπε εκείνος και γύρισε ξαφνικά στην οθόνη. "Ελπίζω μόνο όποιοι ήταν μέσα να πρόλαβαν να βγουν" μουρμούρισε. "Έτοιμη, περάστε."
"Μακάρι να πρόλαβαν" απάντησε κι εκείνη ανέκφραστη. "Ευχαριστώ, καλό βράδυ."
Ανέβηκε τη ράμπα. Στην κορυφή της, πάνω σε μια μπετονένια εξέδρα, βρισκόταν η Πύλη. Ορθογώνια, με τέσσερα μέτρα ύψος και τρία πλάτος, φτιαγμένη από ένα κράμα μετάλλων πάχους τριάντα εκατοστών. Και όταν ήταν ενεργοποιημένη, όπως τώρα, εξέπεμπε ένα άτονο φως, σα να κοιτάς μια αναμμένη λάμπα πίσω από ένα θολό τζάμι. Η συγκεκριμένη, όπως και οι περισσότερες σε όλα τα νησιά, ήταν διπλής κατεύθυνσης αλλά μονής διεύθυνσης. Οδηγούσε από το νησί Μπραντέτ - το σπίτι της τα τελευταία πέντε χρόνια - στην Πεπούγκ και πίσω. Η Μπένα πέρασε αργά μέσα στο φως σα να βυθιζόταν σε γάλα, αφήνοντας τον πρώτο κύριο στην αριστερή σειρά να περιμένει ακόμα στον έλεγχο, ξεφυσώντας εκνευρισμένος.
Η Πεπούγκ είναι ένα από τα 3 νησιά που δεν ανήκουν στους Επιστήμονες ή τους Στρατιωτικούς και φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αγορά του συμπλέγματος με υπαίθριους πάγκους και καταστήματα, θέατρα και συναυλιακούς χώρους, γήπεδα και καζίνο, υπόγεια μπαράκια και ιδιωτικές λέσχες. Το συνονθύλευμα προιόντων και υπηρεσιών εκτείνεται σε όλη σχεδόν την έκταση του νησιού, με ελάχιστες εξαιρέσεις μικρών γειτονιών στις παραλίες της.
Εκεί μένουν πολλοί από τους εμπόρους που δεν εμπορεύονται σπαρτά και ζώα και αρκετοί καλλιτέχνες, που θέλουν ησυχία όταν δεν εργάζονται αλλά θέλουν να βρίσκονται σε απόσταση μόλις λίγων λεπτών από κάθε εκδήλωση, δράση και γιορτή που συμβαίνουν καθημερινά στην Πεπούγκ. Το νησί έχει επίσης τις περισσότερες Πύλες. Όποιος βρεθεί στην αγορά μπορεί να πάει σχεδόν παντού, με εξαίρεση τα δύο νησιά-αρχηγεία της Κοινότητας και της Ομοσπονδίας και τα δύο νησιά όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις για τη λειτουργία των θόλων και των διυλιστηρίων νερού αντίστοιχα.
Η Μπένα βγήκε από την Πύλη με τα μάτια κλειστά και αμέσως τα ρουθούνια της γέμισαν από τη μυρωδιά κανέλας και πιπεριού. Στάθηκε για λίγο ακίνητη. Για πρώτη φορά στη ζωή της, το πέρασμά της από ένα νησί σε άλλο, δεν είχε καταγραφεί ονομαστικά - έστω και ψεύτικο όνομα. Ήταν πια μία από τις μερικές χιλιάδες ανθρώπων μέσα στις δεκάδες εκατομμυρίων, που μπορούσε να ταξιδέψει σχεδόν παντού χωρίς κανέναν περαιτέρω έλεγχο. Απλά θα περνούσε το μενταγιόν της από τα ειδικά μηχανήματα, θα άκουγε τον βαθύ ήχο της έγκρισης και θα προχωρούσε. Χαλάλι οι χάρες, χαλάλι τα χρήματα, χαλάλι το ρίσκο της συχνής χρήσης της δύναμής της. Για ένα δευτερόλεπτο - και ήταν αρκετό - δε σκέφτηκε τίποτε άλλο. Καμία υποχρέωση, καμία βιασύνη, καμία έννοια ή ανησυχία. Όσο διήρκεσε αυτό το δευτερόλεπτο, ήταν πλήρως ελεύθερη.
Και αμέσως μετά, ένιωσε να τη σπρώχνουν βίαια. Ο κύριος που περίμενε στην αριστερή σειρά της άλλης πλευράς, πέρασε κι εκείνος την Πύλη και έπεσε επάνω της. Σα να έβλεπε όνειρο, γύρισε αργά και τον είδε να της κάνει χειρονομίες και να φωνάζει αλλά η φωνή του ακουγόταν μπουκωμένη, η εικόνα του θολή. Σα να ήταν εκείνη ένα περίεργο πλάσμα φυλακισμένο μέσα σε ενυδρείο και εκείνος απ'έξω.
Όταν όλα γύρισαν στο φυσικό τους ρυθμό και ένταση, ο κύριος την είχε ήδη προσπεράσει, κατέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και χάθηκε στο πλήθος της αγοράς. Οι μυρωδιές και τα χρώματα πολλαπλασιαστήκανε. Μπαχάρια και κρέατα, ψάρια και λαχανικά, λάδια και αρωματικοί καπνοί. Η θερμοκρασία εδώ ήταν τελείως διαφορετική από το Μπραντέτ, που τώρα περνούσε το χειμώνα του. Στην Πεπούγκ δεν είχε σχεδόν ποτέ άσχημο καιρό. Εάν υπήρχε ανάγκη ή λαϊκή επιθυμία για βροχή, συννεφιά ή κρύους ανέμους, οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι ενημέρωναν μέσω ειδικού ηλεκτρονικού συστήματος τη Γερουσία που διοικούσε τα 3 ανεξάρτητα νησιά και εκείνοι διαμόρφωναν αναλόγως τη λειτουργία του θόλου. Κατά τα άλλα, ο καιρός μέρα-νύχτα ήταν αυτός ενός δροσερού, καλοκαιρινού απογεύματος.
Έβγαλε το μπουφάν της και φόρεσε το σακίδιό της πάνω στο στήθος της, για να αποφύγει να της κλέψουν οτιδήποτε από μέσα χωρίς να το καταλάβει. Ανακατεύτηκε κι εκείνη με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω της. Στο δρόμο της πέρασε πάγκους με τρόφιμα και ζεστά ροφήματα και ύστερα όλα τα μικρά και μεγάλα εστιατόρια. Πέρασε τα μαγαζιά των τεχνιτών, τα ξυλουργεία και τα σιδηρουργεία με το μόνιμο ήχο ενός υπόκωφου βόμβου, τη γλυκιά μυρωδιά από ροκανίδια και τρίμματα μετάλλου και την ελαφριά ομίχλη γύρω τους, παρά τα τεράστια μπουριά στην περιοχή που μάζευαν τη σκόνη, στέλνοντάς την έξω από τους θόλους.
Έστριψε σε ένα στενό και βρέθηκε σε μια πιο ήρεμη συνοικία, όπου βρίσκονταν τα υφασματάδικα με τις μεγάλες εσωτερικές αυλές τους, μονίμως βρεγμένες και πολύχρωμες, βαμμένες από τα χρώματα των υφασμάτων που έσταζαν στεγνώνοντας, απλωμένα τρία μέτρα ψηλά. Και στην επόμενη συνοικία πάλι ένταση, στα μαγαζιά με τα συνθετικά ρούχα και τις στολές νανοτεχνολογίας και τα κομμωτήρια και τα στούντιο τατουάζ.
Μισή ώρα αργότερα μπήκε στη Συνοικία των Σκιών. Εκεί βρίσκονταν τα οπλοπωλεία και πολλά από τα καταστήματα χημικών και φαρμακευτικών ουσιών, τα οποία διέθεταν χωρίς καμία εξαίρεση κρυφές αυλές, που οδηγούσαν σε δεύτερα μαγαζιά με αυτοσχέδια πορνεία, ναρκωτικά, κλεμμένα και γενικά οτιδήποτε κυκλοφορούσε στη μαύρη αγορά.
Χτύπησε την πόρτα ενός μικροεμπόρου - σε αυτή τη συνοικία όλες οι πόρτες ήταν μονίμως κλειστές - που είχε στη βιτρίνα του λεπίδες, υλικά ακονίσματος, "μαγειρικά" μαχαίρια και σχοινιά, παντός είδους και πάχους. Όλα φαινομενικά παλιά και παρακμιακά, σκονισμένα και στομωμένα. Έμοιαζε σα να ήταν κλειστό για χρόνια και η Μπένα ρουθούνισε χαμογελώντας. Ένα στενό πορτάκι στο πάνω μέρος της εισόδου άνοιξε απότομα και δυο γαλάζια μάτια την κοίταξαν για μερικά δευτερόλεπτα πριν την αναγνωρίσουν. Η πόρτα άνοιξε διάπλατα, αποκαλύπτοντας έναν μεσήλικα νάνο που μόλις είχε κατέβει από ένα μεταλλικό σκαμπό.
"Μπένα! Τι έκπληξη!"
"Κλιφ, έλεος, χαμήλωσε τη φωνή σου."
"Α, μην ανησυχείς, δεν είναι κανείς εδώ γύρω" της είπε απαξιωτικά και κατέβηκε, τραβώντας το σκαμπό για να της ανοίξει δρόμο να περάσει. "Ο Μερλ κάνει πάρτυ στο πορνείο του, ένα από τα κορίτσια του έχει γενέθλια - το καλύτερο κορίτσι για να ακριβολογώ, του 'βγαλε όλα τα έξοδα του προηγούμενου τριμήνου πάνω στο κρεβάτι της, αλλιώς ένα κεράκι θα 'σβηνε κι αυτό με το ζόρι, όπως ξέρεις. Όλη η γειτονιά είναι εκεί."
"Μάλιστα" είπε εκείνη ειρωνικά.
"Μη στραβώνεις. Σκέψου, μπορεί να κατέληγες μια από τα κορίτσια του κι εσύ, αν είχε πάρει χαμπάρι από την αρχή ποια είσαι. Γιατί ξέρεις πόσο πληρώνεται μια νύχτα με μεταλλαγμένους, αν τους ναρκώσεις σωστά. Αλλά φαινόσουν...καλή κοπέλα. Και είχες και το παιδί...κι ο Μερλ είναι τσιφούτης, αλλά δεν είναι κακός. Σε σχέση με τους υπόλοιπους εδώ δηλαδή. Όταν έμαθε τελικά την αλήθεια για εσάς, σας αγαπούσε ήδη πολύ και ήθελε ειλικρινά να σας προστατέψει, ξέρεις."
"Ξέρω."
"Και θα σας προστάτευε, ό,τι κι αν γινόταν. Δε χρειαζόταν να φύγετε. Δεν είμαστε και τίποτε εγκληματίες σαν τους άλλους εδώ γύρω, όπως ξέρεις."
"Τα έχουμε ξαναπεί."
"Θα στα λέω κάθε φορά που σε βλέπω, που δεν είναι και συχνά βέβαια. Δεν είναι ότι σε κουράζω κιόλας. Θες καφέ;"
"Ναι."
Καθώς έβγαιναν στην αυλή πίσω από το κατάστημα, ξαφνικά ο Κλιφ σταμάτησε μπροστά της και γύρισε και την κοίταξε. Ήταν απόλυτα σοβαρός.
"Τι συνέβη;"
Η Μπένα ξεφύσηξε. Ένιωθε κουρασμένη και - αν και δε θα το παραδεχόταν με λόγια - απόλυτα απελπισμένη. Ό,τι είχε συμβεί τις προηγούμενες ώρες, έσκασε ξανά στο μυαλό και το σώμα της σαν πυροτέχνημα, ρουφώντας τώρα όση ενέργεια είχε κρατήσει μέχρι να βρεθεί κάπου όπου θα ήταν ασφαλής.
"Οι Στρατιωτικοί μας βρήκαν...ήρθαν μόνο με μαχαίρια, για να μην ακουστούν στους γείτονες...δολοφόνησαν τη Μίνα και πήραν τον Ίριαν. Σκότωσα τέσσερις, αλλά δύο μου ξέφυγαν και πήραν το παιδί μου...δεν ήρθαν για να μας σκοτώσουν όλους, ήρθαν για να πάρουνν το παιδί μου Κλιφ..."
"Μην πεις άλλη κουβέντα. Κάτσε εκεί, στην πολυθρόνα. Πάω να φέρω τον Μερλ."
"Κλιφ..."
"...κάτσε και μη μιλάς. Παίρνε ανάσες μέχρι να γυρίσω."
Έφυγε τρέχοντας. Και εκείνη έκανε όπως της είπε.
Λίγη ώρα αργότερα, κάθονταν και οι τρεις κατάχαμα στο πλακόστρωτο της αυλής. Ο ηλικιωμένος Κλιφ με τα φουντωτά, κόκκινα μαλλιά και τα βαμμένα πολύχρωμα νύχια. Η Μπένα με το μόνιμα σοβαρό και ανήσυχο ύφος, το λευκό δέρμα και τα κατακόκκινα μάγουλα. Και ο Μερλ, ένας σαραντάρης, μελαχροινός πολυλογάς λίγο πιο ψηλός από το νάνο, με τσουπωτή κοιλίτσα και πλακουτσωτή μύτη.
"Λοιπόν, μη χάνουμε χρόνο. Κλιφ, φέρε το χάρτη των Πυλών."
"Όχι, άστο. Έχω μαζί μου" είπε ξέπνοα η Μπένα.
Έπαιρνε συνεχώς βαθιές ανάσες πριν αρθρώσει τις φράσεις της. Άπλωσε το χάρτη ανάμεσά τους.
"Τους κυνήγησα έξω από το σπίτι, όπου και με χτύπησαν και έπεσα αναίσθητη. Δεν ξέρω από ποια πύλη της Μπραντέτ έφυγαν αλλά δε νομίζω να ήρθαν από εδώ."
"Σίγουρα όχι. Δύο Στρατιωτικοί να κουβαλάνε ένα παιδί...και είπες ότι τον έναν τον χτύπησες στο πρόσωπο...;"
"...τη γυναίκα χτύπησα στο πρόσωπο."
"Όπως και να'χει, σίγουρα θα είχαμε ακούσει κάτι" είπε ο Κλιφ.
"Ω, βέβαια, θα είχε γίνει σαματάς" επιβεβαίωσε ο Μερλ. "Άσε που δε θα είχε νόημα να έρθουν από εδώ. Αν έχουν μενταγιόν ελεύθερης πρόσβασης και σίγουρα θα τους είχαν δώσει οι δικοί τους για τέτοια αποστολή...θα πήγαν από τη βόρεια Πύλη του Μπραντέτ. Ναι, σίγουρα" έδειξε στο χάρτη. "Να βγουν στο Άνχελ, να περάσουν στο Μπίκου, μετά Τούπελοφ και μετά να μπουν στη δικαιοδοσία της Ομοσπονδίας, στο Λούντρι. Μεγαλύτερη διαδρομή, αλλά είναι και τα τέσσερα μικρά νησιά, με λίγη κίνηση και μηδαμινό έλεγχο, ακόμα και χωρίς μενταγιόν. Αφού προφανώς πηγαίνουν στα Κεντρικά της Ομοσπονδίας, είναι ο καλύτερος δρόμος για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι Επιστήμονες ότι μπήκανε και κλέψανε κάποιον από την περιοχή τους."
"Έχεις δίκιο, τώρα που το κοιτάω...γενικά είναι καλή διαδρομή για να ταξιδέψουν σχετικά ανενόχλητοι. Αλλά όχι στα Κεντρικά" απάντησε ξερά η Μπένα. "Πάνε σίγουρα στο Κάμπλαρ."
"Αποκλείεται. Τι να κάνουν εκεί; Ο Ίριαν είναι εγγονός του Στρατηγού, γιος του μακαρίτη του μοναχογιού του. Τον ψάχνει τόσα χρόνια. Θα τον πάνε στα Κεντρικά να δει τον γλυκό του τον παππούλη, για ποιο λόγο να τον τρέχουν στα διυλιστήρια;" ο Μερλ ξέρασε όση ειρωνεία είχε μέσα του σε αυτή τη φράση.
Ο Στρατηγός της Ομοσπονδίας ήταν πασίγνωστος για την σκληρότητά του, ακόμα και προς την οικογένειά του. Μια νυν και μια πρώην σύζυγος, τέσσερα παιδιά - πέντε, με το μοναχογιό που έχασε πριν κάποια χρόνια - και δέκα εγγόνια. Όλοι τους είχαν υποφέρει τρομερά από την ψυχολογική και πολλές φορές σωματική του κακοποίηση.
"Χέστηκε ο παππούλης του" επέμεινε η Μπένα. "Τον θέλει στο Κάμπλαρ, για να τον δοκιμάσει."
Οι δύο άντρες την κοίταξαν απορημένοι για λίγο, αλλά ο Κλιφ ήταν πάντα πιο εύστροφος.
"Μπένα...ποια είναι η μετάλλαξη του Ίριαν;"
"Τι λες μωρέ κι εσύ, τα έχεις παίξει ξεμωραμένε κοντέ;" χασκογέλασε ο Μερλ. "Η μάνα του παίζει με το μυαλό - χωρίς παρεξήγηση αλλά μην τα ωραιοποιούμε, αυτό κάνεις αγαπητή μου - το ίδιο και ο μακαρίτης ο πατέρας του. Μπλε και μπλε βγάζει μπλε, όχι κίτρινο. Καλά τα λέω;" γύρισε και την κοίταξε, αναμένοντας κάποια αντίστοιχα κοροϊδευτική απάντηση προς τον Κλιφ και από μέρους της.
Αλλά εκείνη δε μίλησε. Και ο Κλιφ δεν του απάντησε. Απλά κοιτάζονταν μεταξύ τους. Και όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, ο Μερλ ξανάπαιζε το τελευταίο κομμάτι της συζήτησης και πήρε στροφές επιτέλους. Γούρλωσε τα μάτια του, άνοιξε το στόμα του αλλά δεν πρόλαβε να πει κουβέντα. Ο Κλιφ του έχωσε μία σφαλιάρα στο σβέρκο και γύρισε πάλι σε εκείνη.
"Πότε το κατάλαβες ότι είχε άλλη μετάλλαξη από εσάς; Ότι είχε τη συγκεκριμένη μετάλλαξη;"
"Το καταλάβαμε με τον πατέρα του, όταν ήταν πέντε χρονών. Τρώγαμε όλοι μαζί και επέμενε ότι το νερό στο ποτήρι του δεν ήταν καθαρό. Προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε ότι ήταν μια χαρά και στο τέλος, αφού χτύπησε τα χέρια του στο τραπέζι, τα τέντωσε προς το ποτήρι. Το νερό βγήκε από το ποτήρι, αιωρήθηκε στον αέρα και ύστερα χωρίστηκε σε νερό και μια αχνή, λευκή σκόνη, σαν πούδρα. Το νερό ξαναμπήκε στο ποτήρι και η πούδρα έπεσε στο τραπέζι. Ύστερα ο Ίριαν ηρέμησε, πήρε το ποτήρι του και ήπιε. Η πούδρα δεν ήταν κάτι τοξικό, απλά υπολείμματα από τις σωληνώσεις του δικτύου, το ελέγξαμε μετά."
Ο Μερλ είχε ξαναπάρει το χαζεμένο ύφος όπως και πριν. Η Μπένα συνέχισε.
"Και το έκανε αρκετές φορές μετά. Και ο Στρατηγός το έμαθε κάπως, παρ'όλο που είμασταν σίγουροι ότι δεν τον είχε δει κανείς. Νομίζαμε δηλαδή ότι δεν τον είχαν δει. Ο πεθερός μου δε μας κυνηγάει τόσα χρόνια, απλά γιατί πήρα το παιδί και έφυγα και απλά γιατί ήθελε τον εγγονό του πάλι κοντά του. Ο άντρας μου πέθανε γιατί δεν ήθελε να παραδώσει το γιό του στον Στρατηγό, για να τον κάνει πειραματόζωο. Και εγώ έφυγα αμέσως μετά το θάνατό του, μαζί με τη Μίνα και τον Ίριαν, για να μην καταλήξουμε εμείς νεκρές και ο Ίριαν κλεισμένος σε ένα εργαστήρι για το υπόλοιπο της ζωής του."
"Γιατί Μπένα; Γιατί δε μας είπες όλη την αλήθεια, όταν μάθαμε ποιοι είστε; Ήξερες, μπορούσες να καταλάβεις με τις δυνάμεις σου ότι δε θέλαμε να σας κάνουμε κακό."
"Δεν υπήρχε λόγος να αποκαλύψω κάτι τέτοιο. Και ο Ίριαν δεν το είχε ξανακάνει τόσα χρόνια."
Έμειναν σιωπηλοί για λίγα λεπτά.
"Πφφφφ" ξεφύσηξε ο Κλιφ "μάλιστα. Και πώς τον πήραν χαμπάρι τώρα;"
"Υποψιάζομαι ότι έκανε κάποια χαζομάρα για να εντυπωσιάσει τους φίλους του δυο μήνες πριν, όταν πήγαν εκδρομή με το σχολείο στο Μέσμπον."
"Σε νησί των Στρατιωτικών, με προσωρινό τσιπ βίντεο-παρακολούθησης στην ταυτότητα. Πολύ ωραία" συμπλήρωσε ειρωνικά ο νάνος.
"Οι δάσκαλοί του δε μου είπαν τίποτα και δεν προέκυψε κανένα θέμα με τα παιδιά, προφανώς νόμιζαν ότι έκανε κάποιο κόλπο. Και εκείνος δε μου είπε λέξη, δεν ξέρω καν αν υποθέτω σωστά. Απλά συνειδητοποίησα ότι ήταν η μόνη μέρα που βρέθηκε, χωρίς εμένα ή τη Μίνα, σε στρατιωτικό έδαφος. Και ήξερε ότι δεν έπρεπε να πει λέξη για το ότι είναι μεταλλαγμένος, πόσο μάλλον για το ποια είναι η μετάλλαξή του. Αλλά είναι δεκατριών πια και δεν έχω ιδέα τι στο καλό έχει μέσα στο κεφάλι του σε αυτή τη φάση. Ή μάλλον ξέρω, έχει έναν απρόβλεπτο χαμό."
"Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να μπεις στα διυλιστήρια, πιο εύκολο είναι να μπεις στα Κεντρικά του Στρατού."
"Γι'αυτό ήρθα εδώ. Είστε οι μόνοι που εμπιστεύομαι, αλλά εσύ Κλιφ είσαι και ο μόνος που μου απέμεινε να μου χρωστάει χάρη. Οι Επιστήμονες θα μαζέψουν στοιχεία από το σπίτι στο Μπραντέτ, θα κάνουν έρευνα. Δεν ξέρουν τις πραγματικές μας ταυτότητες, αλλά θα δουν ότι εγώ και ο γιος μου λείπουμε και θα δουν ότι περισσεύουν μερικά πτώματα που πιθανότατα δε θα μπορούν να τα αναγνωρίσουν από τις βάσεις δεδομένων τους. Θα καταλάβουν ότι είναι Στρατιωτικοί. Θα μιλήσουν με την Ομοσπονδία. Ακόμα κι αν η Ομοσπονδία δεν καταφέρει να τους στρέψει εναντίον μου με κάποιο τρόπο και η Κοινότητα θεωρήσει ότι έχουν απαγάγει και τους δυο μας και μας αναζητήσει για να μας σώσει, ο στρατός θα ανεβάσει το επίπεδο ασφαλείας στα νησιά του και θα εξαφανίσουν τον Ίριαν μέχρι νεωτέρας, ενώ θα παριστάνουν ότι συνεργάζονται. Που σημαίνει ότι πρέπει να τον βρω μέσα στις επόμενες μέρες, πριν η έρευνα της Κοινότητας καταλήξει σε επίσημο πόρισμα. Όσο ακόμα δε μας αναζητά κανείς, είτε σα θύματα είτε σαν κατηγορούμενους, να τον βρω και να εξαφανιστούμε πάλι. Έχω ήδη καινούριες ταυτότητες, καλύτερες από τις προηγούμενες, μου τις έφτιαξαν στο Λίοκορ."
"Ίσως έπρεπε να μην έρθεις εδώ καθόλου. Ίσως έπρεπε να τους ακολουθήσεις αμέσως μόλις ανέκτησες τις αισθήσεις σου. Να τους προλάβεις στο δρόμο, πριν μπουν σε στρατιωτικό έδαφος."
"Έμεινα αρκετή ώρα αναίσθητη Μερλ. Και όταν ξύπνησα ήμουν τόσο σοκαρισμένη, που δε μπορούσα να κουνηθώ. Η Μίνα ήταν νεκρή. Και κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου έπαιζε η πληροφορία ότι τον Ίριαν τον θέλουν ζωντανό άρα δεν κινδύνευε άμεσα. Έπρεπε κάπως να βρω δύναμη να κουνηθώ. Εκπαιδευόμουν από παιδί όταν ζούσα στην Ομοσπονδία, έχω ξανασκοτώσει και το ξέρεις. Αλλά αυτό που συνέβη μέσα στο σπίτι..."
"Συγγνώμη, έχεις δίκιο. Δεν έχω ιδέα τι πέρασες, συγγνώμη. Λοιπόν, για να μη λέω βλακείες ας επικεντρωθούμε στο πώς θα φτάσεις..." είπε αλλά ξαφνικά σταμάτησε. "Μισό λεπτό. Είπαμε, αν δεν ήρθαν από την αγορά τότε σίγουρα πήγαν βόρεια. Άνχελ, Μπίκου και μετά..."σκέφτηκε για λίγο.
Σηκώθηκε και έτρεξε προς την έξοδο του μαγαζιού. "Έρχομαι!" φώναξε. Μερικά λεπτά αργότερα βγήκε ξανά στην αυλή, χαμογελώντας αυτάρεσκα.
"Αρχικά, θα ξαναπώ συγγνώμη γιατί αυτό που θα σας πω το ήξερα από πριν, αλλά δεν είχα δώσει σημασία στην πληροφορία. Είμαι ηλίθιος, το ξέρω. Δευτερευόντως, πριν πόσες ώρες υπολογίζεις ότι πέρασαν τη βόρεια πύλη του Μπραντέτ;"
"Τι ώρα είναι τώρα;"
"Έντεκα και τέταρτο."
"Πριν πόσες ώρες...περίμενε, βγήκα να κυνηγήσω τους δύο που πήραν τον Ίριαν και άκουσα το ρολόι του σπιτιού να χτυπάει, το είχε ρυθμίσει η Μίνα κάθε μέρα στις 18.30 για να θυμάται να παίρνει τις βιταμίνες της. Θα ήθελαν οπωσδήποτε άλλη μισή ώρα για να φτάσουν στη βόρεια Πύλη, οπότε 19.00 με 19.30 πρέπει να πέρασαν στο Άνχελ."
"Εξαιρετικά! Σήμερα στις 20.30 έγινε σεισμός στο Λούντρι. Δε φαίνεται να υπάρχει ζημιά στο θόλο του σύμφωνα με το δελτίο ειδήσεων αλλά, όπως πάντα σε τέτοιες επείγουσες περιπτώσεις, έκλεισαν όλες οι πύλες του όπως και οι πύλες των διπλανών νησιών του για 24 ώρες. Μέχρι εκείνη την ώρα θα πρόλαβαν να μπουν στο Τούπελοφ. Θα έχουν πιθανότατα τον μικρό αναίσθητο για να μην προβάλλει αντίσταση και προφανώς θα του έχουν ψεύτικη στρατιωτική ταυτότητα για να μην έχουν θέμα στις Πύλες. Μπορεί να έχουν μενταγιόν, αλλά δεν είναι καθημερινό το θέαμα δύο ανθρώπων να κουβαλάνε έναν άλλον, σίγουρα θα τους ρωτήσουν στον έλεγχο τι συμβαίνει. Θα χάσουν χρόνο, παρ'όλα αυτά από το Άνχελ για το Μπίκου και από το Μπίκου για το Τούπελοφ είναι κοντινές οι αποστάσεις. Αλλά..."
"...μέχρι τις 20.30" συνέχισε ο Κλιφ "δύσκολα θα πρόλαβαν να βγουν από το Τούπελοφ. Και ακόμα κι αν πρόλαβαν, σίγουρα θα αποκλείστηκαν στο Λούντρι! Μερλ, είσαι ιδιοφυία! Βασικά όχι, είσαι ηλίθιος, έχεις δίκιο. Αλλά δεν έχει σημασία, τουλάχιστον το θυμήθηκες και το συνέδεσες!"
"Σε ευχαριστώ Κλιφ, κι εγώ σ'αγαπώ. Λοιπόν, το θέμα είναι ότι οι Πύλες δεν είναι ακριβώς κλειστές. Απλά απαγορεύεται η πρόσβαση σε οποιονδήποτε εκτός από τεχνικούς του υδρο-δικτύου για να ελέγξουν τους σωλήνες, προφανώς τεχνικούς της Κοινότητας για τους θόλους, ιατρικό προσωπικό και κάποιες άλλες ειδικότητες που δε θυμάμαι τώρα αλλά είναι χρήσιμες σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν βρούμε ίσως κάποιον να μας φτιάξει στα γρήγορα μια ταυτότητα..."
Η Μπένα σηκώθηκε, έτρεξε και τον αγκάλιασε.
"Μερλ, μπορεί να αλλάζω όνομα όσες φορές έχω αλλάξει ταυτότητα αλλά ποτέ δεν αλλάζω επάγγελμα."
"Τι εννοείς;"
"Νοσοκόμα βλαμμένε" γέλασε ο Κλιφ. "Είναι νοσοκόμα, τίποτα δε θυμάσαι πια;"
συνεχίζεται
Α. Γάρδα
*Photo: Istanbul market
Photo credit: Dimitris Batsos
Μπορώ να πω πως έχω αφεθεί πλήρως στη διήγησή σου. Ολοζώντανοι διάλογοι, κατατοπιστικότατες περιγραφές και μια πλοκή που σου σηκώνει τη τρίχα! Δεν έχω λόγια, ειλικρινά!!
ReplyDelete