Μετάλλαξη (μέρος α')

  

    

Είχε σκοτεινιάσει, όταν η Μπένα μπήκε πάλι μέσα στο σπίτι.
Είχε ανακτήσει τις αισθήσεις της πάνω από μια ώρα πριν, αλλά παρέμεινε ξαπλωμένη κάτω από το μοναδικό δέντρο του κήπου της, σαν πάνινη κούκλα που κάποιος πέταξε βιαστικά πάνω στο χιόνι.
     Το κρύο και η ερημιά της νύχτας είχαν παγώσει τον κόσμο γύρω της και ο τρόμος από τα γεγονότα του απογεύματος είχε θολώσει τον κόσμο μέσα της. Όλα είχαν παύσει. Δεν υπήρχε τίποτα αυτή τη μία ώρα, παρά μόνο η κάθε άδεια, παρήγορα ανούσια στιγμή, που περνούσε με κάθε χτύπο της καρδιάς της. Που περνούσε όλο και πιο αργά, όσο η καημένη καρδιά πάλευε μόνη της να αντισταθεί στον επικείμενο θάνατο και αποτύγχανε όλο και περισσότερο με κάθε αβάσταχτα κοπιαστική άντληση.
     Κατά τη διάρκεια μίας από αυτές τις διαστρεβλωμένες, τεντωμένες χρονικά στιγμές, η μορφή του Ίριαν άστραψε και χάθηκε μέσα στο μυαλό της, τόσο γρήγορα που άλλη συνείδηση δε θα την κατέγραφε καν. Το σώμα της άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα. Οι τραγικές μνήμες και οι χαοτικές σκέψεις την πλημμύρισαν ανεξέλεγκτα. Τινάχτηκε σα να την είχε χτυπήσει κάποιο γυμνό, ηλεκτροφόρο καλώδιο και ανέπνευσε λαχανιασμένα, κοιτώντας κοφτά γύρω της, κοκκαλώνοντας στη θέα του σκοτεινού σπιτιού της, μερικά μέτρα μακριά.
     Έπρεπε να φύγει. Τι είχε, τι χρειαζόταν; Τα χέρια της κινήθηκαν μηχανικά επάνω στο δέρμα της, τα μουδιασμένα ακροδάχυλά της με το ζόρι καταλάβαιναν τι άγγιζαν. Φορούσε μόνο εσώρουχο και φανελάκι και ένιωθε να καίγεται ολόκληρη από την υποθερμία. Έπρεπε να φύγει. Αλλά ήξερε πολύ καλά ότι για να φύγει, έπρεπε πρώτα να ξαναμπεί στο σπίτι.
     Περπάτησε αργά, παραπατώντας, προσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο. Έφτασε στην πόρτα. Ήταν σπασμένη αλλά είχε γύρει πάνω στην κάσα και έπρεπε να τη σπρώξει. Πρόσεξε καλύτερα τα χέρια της. Το αίμα πάνω τους είχε ξεραθεί ώρα τώρα. Τόσο πολύ αίμα, δε μπορούσε να διακρίνει καν τις γραμμές των νυχιών.
Μπήκε μέσα με αργά βήματα. Το σαλόνι ήταν γεμάτο σκιές, από το λιγοστό φως που έδιναν οι δύο λάμπες αερίου κοντά στο παράθυρο στα δεξιά. Κανένα άλλο φως δε δούλευε εδώ και τέσσερις μέρες, λόγω της βλάβης στο δίκτυο του νησιού. Προσπάθησε να θυμηθεί αν είχαν άλλες λάμπες στο σπίτι. Αν είχαν απομείνει δηλαδή λάμπες άθικτες, μετά από όσα συνέβησαν. Η αδελφή της...η αδελφή της σίγουρα θα είχε φυλάξει κάποιες στην αποθήκη από την προηγούμενη διακοπή, αλλά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάει να ψάξει τώρα. Έπρεπε να δουλέψει με ό,τι είχε και να φύγει γρήγορα.
     Εστίασε το βλέμμα της στις λάμπες και ξεκίνησε να περπατάει. Τα πόδια της πατούσαν στο ξύλινο πάτωμα σταθερά αλλά αργά. Αυτό ήταν το σπίτι της, ήξερε κάθε του γωνιά αλλά όλα είχαν φύγει από τη θέση τους και είχε απομείνει ένας χώρος σα βομβαρδισμένος. Και, αν ήθελε να μην καταρρέυσει πάλι, δεν έπρεπε να στρέψει το βλέμμα της πουθενά αλλού εκτός από τις λάμπες.
     Όλα είχαν συμβεί γρήγορα, εκείνο το απόγευμα μέσα στο ημίφως. Και οι λεπτομέρειες ήταν ακόμα μπερδεμένες. Αλλά δε θα ξεχνούσε ποτέ τι ήταν οι άμορφες μάζες που προσπερνούσε, τι ήταν το παχύρευστο υγρό που πατούσε και προσπαθούσε να μη γλυστρίσει. Θυμόταν πεντακάθαρα το πρόσωπο του άνδρα που βρισκόταν νεκρός κάτω από το τραπέζι της κουζίνας και τα μάτια της γυναίκας, της οποίας το πτώμα έκλεινε την είσοδο της σκάλας για τον όροφο. Δε θα ξεχνούσε ποτέ οτι οι δύο άνδρες, των οποίων το αίμα απλωνόταν ακόμα δεξιά και αριστερά της, δεν ηταν πάνω από 25 χρονών.
     Σταμάτησε. Το βλέμμα της δεν έφυγε από τις λάμπες αλλά όσο πλησίαζε στο παράθυρο, ήταν αδύνατον να αγνοήσει τελείως οτι στον τοίχο αριστερά, κρυμμένο στις σκιές, βρισκόταν το τρίτο σώμα. Άψυχο κι αυτό. Η πρώτη που έπεσε νεκρή πριν - κοίταξε στιγμιαία το ψηφιακό ρολόι στη βιβλιοθήκη, που δούλευε πάντα με μπαταρία - περίπου τρεις ώρες.
"Μίνα;" ψιθύρισε ασυναίσθητα, ενώ ήξερε ότι δε θα πάρει απάντηση.
     Η αδελφή της ήθελε να θαφτεί σε βιολογικό κουκούλι όταν θα πέθαινε. Σε καμία από τις δύο αδελφές δεν άρεσε η καύση που επέλεγαν οι περισσότεροι, τα είχαν συζητήσει από παιδιά αυτά. Αν πέθαινε πρώτη, η Μίνα είχε αποφασίσει κουκούλι με σπόρους πεύκου. Και, όπως είχαν αποφασίσει τα τελευταία χρόνια, θα την έθαβαν στο δάσος δίπλα στο σπίτι τους και όχι στα δάση ταφής που απαιτούσαν άδεια. Δεν ήθελαν να πάρουν άδεια. Μια τέτοια έγκριση θα απαιτούσε εκτεταμμένους ελέγχους ταυτότητας και δεν υπήρχε περίπτωση να διακινδυνεύσουν τόσους ελέγχους.  
"Συγγνώμη Μίνα..." ψιθύρισε πάλι.
     Δε θα της έκανε τη χάρη. Δεν υπήρχε χρόνος για κουκούλια και ταφές, η κατάσταση είχε ξεφύγει εκτός οποιουδήποτε σχεδίου και σεναρίου είχαν κάνει ποτέ. Οι δύο στρατιωτικοί που επέζησαν από την επιδρομή στο σπίτι και ξέφυγαν, είχαν πάρει τον Ίριαν μαζί τους. Και ο Ίριαν ήταν πάντα προτεραιότητα.
Η Μίνα από παιδί εκνευριζόταν τρομακτικά όταν κάτι της χαλούσε τα προγράμματά της αλλά, όσον αφορούσε στον ανηψιό της, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Εκείνος ερχόταν πάντα πρώτος και σίγουρα δε θα είχε κανένα πρόβλημα να καεί τελικά για χάρη του.
Σίγουρα, σκέφτηκε και συγκράτησε τα δάκρυά της.
Πήρε μια λάμπα σε κάθε χέρι και ξαναγύρισε πίσω. Δυο βαθιές ανάσες. Γύρισε δεξιά, πέρασε με προσοχή πάνω από το πτώμα στη στη σκάλα και ανέβηκε στον όροφο.
     Επάνω δεν υπήρχε κανείς. Όλα φαίνονταν στη θέση τους, σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Επιτάχυνε τις κινήσεις της. Μπήκε στο μπάνιο και έπλυνε βιαστικά με ζεστό νερό το σώμα και το πρόσωπό της από τα αίματα. Έβγαλε το φανελάκι και το εσώρουχο και έλεγξε τις πληγές και τις μελανιές από τις μαχαιριές και τα χτυπήματα των στρατιωτών. Ύστερα έτρεξε με τις λάμπες στο δωμάτιό της. Τις άφησε επάνω στο κομοδίνο, ντύθηκε και ετοίμασε βιαστικά ένα σακίδιο - το δερμάτινο, το καλό, που της είχε κάνει δώρο η Μίνα πριν ένα χρόνο - με λίγα ρούχα, τις υπόλοιπες απ'όσες λεπίδες της δεν είχε χρησιμοποιήσει κατά την εισβολή και τα ψεύτικα διαπιστευτήρια, που είχε φροντίσει να φτιάξει διακριτικά τα τελευταία πέντε χρόνια για τους τρεις τους, σε περίπτωση που χρειαζόταν να φύγουν ξανά, να κρυφτούν ξανά.
Κάρτες ταυτοποίησης, ενημερωμένος χάρτης των Πυλών, κάρτες ενεργοποίησης των Πυλών και μενταγιόν πρόσβασης επιπέδου 3, για να μπορούν να ταξιδεύουν χωρίς επιπλέον έλεγχο σε κάθε σημείο εισόδου ή εξόδου. Είχε εκμεταλλευτεί κάθε γνωριμία, είχε ξοδέψει αρκετά χρήματα, είχε ενεργοποιήσει τη δύναμή της περισσότερες φορές απ'όσο θα έπρεπε. Και τώρα είχε απομείνει με δύο παχιές τούφες λευκών μαλλιών στο πίσω μέρος του κεφαλιού, ανάμεσα στα μαύρα φυσικά της, δώρο της δύναμής της για την τόσο συχνή χρήση, με μόνο έναν άνθρωπο σε όλον τον κόσμο να της χρωστά χάρη και με τόσο λίγα χρήματα που δε θα έβγαζε ούτε το μήνα.
     Τα φρύδια της τεντώθηκαν ξαφνικα και έτρεξε στο δωμάτιο του γιου της. Του είχε κάνει δώρο μια κάρτα χρημάτων, στην οποία έβαζε κάθε μήνα ένα μικρό ποσό εδώ και δύο χρόνια. Την είχε μπλοκάρει για να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέχρι την ενηλικίωσή του. Εύκολα θα έβρισκε κάποιον στην αγορά να την ξεκλειδώσει και ήταν και ανώνυμη - όπως όλες οι κάρτες των τριών τους - οπότε έπρεπε απλά να προσέχει την ημερήσια χρήση. Γύρισε στο δωμάτιό της, έκλεισε το σακίδιο, φόρεσε το χοντρό μπουφάν της. Αλλά δε βγήκε από την πόρτα και αυτό το είχε αποφασίσει τη στιγμή που ανέβηκε τη σκάλα. Δε μπορούσε να ξανακατέβει εκεί κάτω που βρισκόταν η αδελφή της, που δεν ήταν πια η αδελφή της αλλά ένα χλωμό τέρας με σπασμένο σαγόνι, κομμένη μύτη και χυμένα σωθικά. Τοποθέτησε μερικές μπίλιες υγρού εκρηκτικού μέσα στις λάμπες αερίου. Είχε μερικά λεπτά μπροστά της μέχρι να υπερθερμανθούν και να λιώσει το περίβλημα. Έτρεξε στο παράθυρο, το άνοιξε και πέταξε έξω το σακίδιο. Πήδηξε και προσγειώθηκε μέχρι τα γόνατα στο παχύ χιόνι.                    
     Είχε φτάσει μερικές δεκάδες μέτρα μέσα στο δάσος όταν άκουσε πίσω της την έκρηξη. Δε γύρισε να κοιτάξει. Η Μίνα ήταν νεκρή, ο Ίριαν βρισκόταν αιχμάλωτος και το σπίτι τους ήταν μόνο τοίχοι και πατώματα πια. Έσφιξε τα χείλη της και κατευθύνθηκε στην ανατολική παραλία, όπου βρισκόταν η Πύλη για την Πεπούγκ.

           συνεχίζεται

Α. Γάρδα

 

*Photo: Winter forest snow

  Photo credit: alpha.wallhaven.cc