Druid and Crow

Τόλβικ, 1702 μ.Χ. Παραμονή Πρωτοχρονιάς      Ο πολύ, πολύ μικρόσωμος γέρος έκατσε για λίγο στην άκρη της πιο απότομης πλαγιάς του μεγαλύτερου βουνού της περιοχής και επιθεώρησε το λεκανοπέδιο που απλωνόταν μπροστά του. Ο χειμώνας είχε βάψει τα πάντα γύρω του λευκά. Το μεγάλο ποτάμι στο βάθος γυάλιζε σαν υγρό ασήμι στο ημίφως του φεγγαριού, που πάλευε να αποκαλυφθεί πίσω από τρεχάτα σύννεφα στον ουρανό. Απόλαυσε για λίγο τη σιωπή και τη γαλήνη. Εισέπνευσε βαθιά τον ξερό, κρύο αέρα που έκανε – περιέργως – τα μέσα του να ζεσταίνονται. Έστρωσε τα παλιά αλλά καλοδιατηρημένα και φρεσκοπλυμμένα – και αφύσικα ελαφριά για την εποχή – γκρίζα ρούχα του και επιθεώρησε με προσοχή τα νύχια των χεριών και των γυμνών ποδιών του. Πεντακάθαρα , σκέφτηκε περήφανος. Όμως αμέσως το βλέμμα του ξίνισε στη θέα της λευκής, μακριάς γενειάδας του, που σερνόταν πολλά μέτρα πίσω από το σημείο που βρισκόταν. Θα ήθελε πολύ να ήταν το ίδιο πεντακάθαρη· την είχε πλύνει με καυτό νερό και την είχε αρωματίσει με τα καλύ

Νορβηγία, Νοέμβριος 1730 μ.Χ.           Μια φορά κι έναν καιρό, στις άκρες της μέρας και της νύχτας, σε εποχές που τα πλάσματα των παλιών θρύλων ακόμα κρέμονταν στις καρδιές των ανθρώπων όσο νέοι θεοί κυβερνούσαν τα μυαλά και τις ζωές τους, υπήρχε μια μικρή πόλη σε μια μακρινή χώρα· γεννημένη σε μια γωνιά των ακτών του βόρειου ωκεανού, ξαπλωμένη στους πρόποδες ενός ψηλού λόφου, τριγυρισμένη από χιονισμένα βουνά και λευκά μονοπάτια. Μόνιμα σκεπασμένη από σιωπηλά σούρουπα και θολές χαραυγές, τ α καλοκαίρια λουζόταν στον χλωμό ήλιο και τον ξεθωριασμένο ουρανό ενώ τον χειμώνα βαφόταν μπλε και μαβιά από την πολική νύχτα και ύστερα χρυσοπράσινη από τα μαγικά, ουράνια φώτα της περιοχής, ***          Το σκοτάδι κάλυπτε σχεδόν τα πάντα εδώ και μέρες . Το τελευταίο βράδυ του τελευταίου μήνα του φθινοπώρου, καθώς οι άνθρωποι κοιμούνταν βαθιά, καθώς και η τελευταία νιφάδα χιονιού έφτανε στο έδαφος και τα σύννεφα είχαν διαλυθεί πλήρως, η αιθέρια γέφυρα που ένωνε τον κόσμο των ανθρώπων με το βασίλει